(آیه 41) از امام باقر(ع) روایت شده است: یکى از اشراف یهود خیبر که داراى همسر بود، با زن شوهردارى که او هم از خانواده هاى سرشناس خیبر محسوب مى شد، عمل منافى عفت انجام داد. یهودیان از اجراى حکم تورات (سنگسارکردن) در مورد آنها ناراحت بودند. از این رو به هم مسلکان خود در مدینه پیغام فرستادند که حکم این حادثه را از پیامبر اسلام(ص) بپرسند; (تا اگر در اسلام حکم سبک ترى بود آن را انتخاب کنند و در غیر این صورت آن را نیز به دست فراموشى بسپارند. شاید از این طریق مى خواستند توجّه پیامبر اسلام(ص) را نیز به خود جلب کنند و خود را دوست مسلمانان معرّفى نمایند). از این رو، جمعى خدمت پیامبر شتافتند. حضرت فرمود: «آیا هرچه حکم کنم مى پذیرید ؟» گفتند: براى همین نزد تو آمده ایم.

در این موقع حکم سنگسارکردن کسانى که مرتکب زناى محصنه مى شوند نازل گردید; ولى آنها نپذیرفتند.

پیامبر(ص) افزود: «این همان حکمى است که در تورات شما نیز آمده، آیا موافقید که یکى از شما را به داورى بطلبم و هرچه او از زبان تورات نقل کرد بپذیرید ؟»

گفتند: آرى.

پیامبر(ص) فرمود: «ابن صوریا که در فدک زندگى مى کند، چگونه عالمى است ؟»

گفتند: او از همه یهود به تورات آشناتر است. به دنبال او فرستادند و هنگامى که نزد پیامبر(ص) آمد به او فرمود: «آیا حکم سنگباران کردن در چنین موردى در تورات بر شما نازل شده است ؟»

گفت: آرى چنین حکمى در تورات آمده است.

پیامبر(ص) فرمود: «چرا از اجراى این حکم سرپیچى مى کنید ؟»

گفت: ما در گذشته این حد را درباره افراد عادى اجرا مى کردیم ولى در مورد ثروتمندان و اشراف خوددارى مى نمودیم، این بود که گناه مزبور در طبقات مرفّه جامعه ما رواج یافت. به همین جهت، ما قانونى سبک تر از قانون سنگسارکردن تصویب نمودیم.

پیامبر(ص) دستور داد که آن مرد و زن را در مقابل مسجد سنگسار کنند و فرمود: «خدایا من نخستین کسى هستم که حکم تو را زنده نمودم بعد از آنکه یهود آن را از بین بردند.»

در این هنگام آیه نازل شد و جریان مزبور را به طور فشرده بیان کرد.