این آیه بحثى را که در مورد قتل نفس در آیات سابق بیان شد تکمیل مى کند و جزاى افراد متجاوزى را که اسلحه به روى مسلمانان مى کشند و، با تهدید به مرگ و حتّى کشتن، اموالشان را به غارت مى برند، بیان کرده مى گوید: «کیفر آنها که با خدا و پیامبرش به جنگ برمى خیزند، و اقدام به فساد در روى زمین مى کنند، (و با تهدید اسلحه، به جان و مال و ناموس مردم حمله مى برند،) فقط این است که اعدام شوند; یا به دار آویخته گردند; یا (چهار انگشت از) دست (راست) و پاى (چپ) آنها، به عکس یکدیگر، بریده شود; و یا از سرزمین خود تبعید گردند» (إِنَّمَا جَزؤُا الَّذِینَ یُحَارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ یَسْعَونَ فِى الاَْرْضِ فَسَادًا أَنْ یُقَتَّلُوا أَوْ یُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَیْدِیهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلاَف أَوْ یُنْفَوْا مِنَ الاَْرْضِ).

قابل توجّه اینکه، محاربه و ستیز با بندگان خدا، در این آیه به عنوان محاربه با خدا معرّفى شده و این تأکید اسلام را درباره حقوق انسانها و رعایت امنیّت آنان ثابت مى کند.

در پایان آیه مى فرماید: «این رسوایى آنها در دنیاست، و در آخرت، مجازات عظیمى دارند» (ذلِکَ لَهُمْ خِزْىٌ فِى الدُّنْیَا وَ لَهُمْ فِى الاَْخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ).

از این جمله استفاده مى شود که حتّى اجراى حدود و مجازاتهاى اسلامى، مانع از کیفرهاى آخرت نخواهد گردید.

(آیه 34) سپس براى اینکه راه بازگشت را حتّى به روى این گونه جانیان خطرناک نبندد، مى گوید: «مگر آنها که پیش از دست یافتن شما بر آنان، توبه کنند; پس بدانید (خدا توبه آنها را مى پذیرد;) خداوند آمرزنده و مهربان است» (إِلاَّ الَّذِینَ تَابُوا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَقْدِرُوا عَلَیْهِمْ فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ).

البتّه توبه آنها، تنها تأثیر در ساقط شدن «حقّ اللّه» و مجازات محارب دارد، امّا «حقّ النّاس» بدون رضایت صاحب حق، ساقط نخواهد شد ـ دقّت کنید.