(آیه 138) به دنبال دعوتى که در آیات سابق از عموم پیروان ادیان دایر به تبعیت از برنامه هاى انبیا شده بود، در این آیه به آنها فرمان مى دهد که: «رنگ خدایى» بپذیرید; رنگ ایمان و توحید و اسلام (صِبْغَةَ اللَّهِ).
به این ترتیب، قرآن فرمان مى دهد رنگهاى نژادى و قبیلگى و سایر رنگهاى تفرقه انداز را از میان بردارند و همگى به رنگ الهى درآیند.
مفسّران نوشته اند: در میان مسیحیان معمول بود که فرزندان خود را غسل تعمید مى دادند. گاه ادویه مخصوص زردرنگى به آب مى افزودند و مى گفتند: این غسل با این رنگ حاص باعث تطهیر نوزاد از گناه ذاتى که از آدم به ارث برده مى شود.
قرآن این منطق بى اساس را رد کرده مى گوید: بهتر است که به جاى رنگ ظاهر و رنگهاى خرافى و تفرقه انداز، رنگ خدایى بپذیرید تا روح و جانتان از هر آلودگى پاک گردد.
سپس مى افزاید: «و چه رنگى از رنگ خدایى بهتر است؟ و ما تنها او را عبادت مى کنیم» (وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً وَ نَحْنُ لَهُ عَابِدُونَ).
(آیه 139) و از آنجا که یهود و غیر آنها گاه با مسلمانان به محاجّه برمى خاستند و مى گفتند: تمام پیامبران از میان جمعیّت ما برخاسته و دین ما قدیمى ترین ادیان و کتاب ما کهن ترین کتب آسمانى است، اگر محمّد نیز پیامبر بود باید از میان ما مبعوث شده باشد.
قرآن خطّ بطلان به روى این پندارها کشیده، به پیامبر مى گوید: «بگو: آیا درباره خداوند با ما محاجّه مى کنید؟! در حالى که او، پروردگار ما و شماست» (قُلْ أَتُحَاجُّونَنَا فِى اللَّهِ وَ هُوَ رَبُّنَا وَ رَبُّکُمْ).
«و اعمالِ ما از آنِ ما، و اعمالِ شما از آنِ شماست» و هیچ امتیازى براى هیچ کس، جز در پرتو اعمالش نمى باشد (وَ لَنَا أَعْمَالُنَا وَ لَکُمْ أَعْمَالُکُمْ).
«و ما او را با اخلاص پرستش مى کنیم» و موحّد خالصیم (وَ نَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ).
(آیه 140) این آیه به قسمت دیگرى از ادّعاهاى بى اساس پاسخ مى دهد. مى فرماید: «یا مى گویید: ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و اسباط، یهودى یا نصرانى بودند؟!» (أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرهِیمَ وَ إِسْمَـعِیلَ وَ إِسْحَـقَ وَ یَعْقُوبَ وَالاَْسْبَاطَ کَانُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى).
«بگو: شما بهتر مى دانید یا خدا؟!» و با اینکه مى دانید آنها یهودى و یا نصرانى بودند، چرا حقیقت را کتمان مى کنید؟ (قُلْ ءَأَنْتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللَّهُ).
«و چه کسى ستمکارتر است از آن کس که گواهى و شهادت الهى را که نزد اوست، کتمان مى کند؟!» (وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ کَتَمَ شَهَادَةً عِنْدَهُ مِنَ اللَّهِ).
«و خدا از اعمال شما غافل نیست» «وَ مَا اللَّهُ بِغَافِل عَمَّا تَعْمَلُونَ).
(آیه 141) در این آیه به گونه دیگرى پاسخ داده مى فرماید: به فرض که این ادّعاها درست باشد، «آنها امّتى بودند که درگذشتند. آنچه کردند، براى خودشان است» (تِلْکَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا کَسَبَتْ).
«و آنچه هم شما کرده اید، براى خودتان است; و شما مسؤول اعمال آنها نیستید» (وَ لَکُمْ مَا کَسَبْتُمْ وَ لاَ تَسْـَلُونَ عَمَّا کَانُوا یَعْمَلُونَ).
یک ملّت زنده باید به اعمال خویش متّکى باشد نه به تاریخ گذشته و یک انسان باید به فضیلت خود متّکى باشد.
