(آیه 126) در این آیه ابراهیم از پروردگار دو درخواست مهم براى ساکنان این سرزمین مقدّس مى کند که به یکى از آنها در آیه قبل نیز اشاره شد. مى فرماید: «و (به یاد آورید) هنگامى را که ابراهیم عرض کرد: پروردگارا! این سرزمین را شهر امنى قرار ده» (وَ إِذْ قَالَ إِبْرهِیمُ رَبِّ اجْعَلْ هَـذَا بَلَدًا ءَامِنًا).

در آیه قبل خواندیم که این دعاى ابراهیم به اجابت رسید. خداوند این سرزمین را از نظر ظاهر و باطن یک کانون امن و امان قرار داد.

دومین تقاضایش این است که: «و اهل آن را ـ آنها که به خدا و روز بازپسین ایمان آورده اند ـ از ثمرات (گوناگون)، روزى ده» (وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَاتِ مَنْ ءَامَنَ مِنْهُمْ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الاَْخِرِ).

جالب اینکه ابراهیم نخست تقاضاى «امنیت» سپس درخواست «مواهب اقتصادى» مى کند. اشاره به اینکه تا امنیت در شهر یا کشورى حکمفرما نباشد فراهم کردن یک اقتصاد سالم ممکن نیست.

خداوند «گفت: (دعاى تو را اجابت کردم; و مؤمنان را از انواع برکات، بهره مند ساختم;) امّا به آنها که کافر شدند، بهره کمى خواهم داد» (قَالَ وَ مَنْ کَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِیلاً).

«سپس (در سراى آخرت) آنها را به عذاب آتش مى کشانم; و چه بد سرانجامى است» (ثُمَّ اضْطَرُّهُ إِلَى عَذَابِ النَّارِ وَ بِئْسَ الْمَصِیرُ).