(آیه 65) در این آیه براى تکمیل راه هاى مختلف تربیتى، روى مسأله تهدید به عذاب و مجازات الهى تأکید شده، یعنى همان طور که خداوند أرحم الرّاحمین و پناه دهنده بى پناهان است، در برابر طغیانگران و سرکشان، قهّار و منتقم مى باشد.
در این آیه به پیامبر(ص) دستور داده شده که مجرمان را به سه نوع مجازات تهدید کند: عذابهایى از بالا و پایین، مجازات اختلاف کلمه و بروز جنگ و خونریزى. قرآن مى گوید: «بگو: او قادر است که از بالا یا از زیر پاى شما، عذابى بر شما بفرستد» (قُلْ هُوَ الْقَادِرُ عَلَى أَنْ یَبْعَثَ عَلَیْکُمْ عَذَابًا مِنْ فَوْقِکُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِکُمْ).
«یا به صورت دسته هاى پراکنده شما را با هم بیامیزد; و طعم جنگ (و اختلاف) را به هر یک از شما بهوسیله دیگرى بچشاند» (أَوْ یَلْبِسَکُمْ شِیَعًا وَ یُذِیقَ بَعْضَکُمْ بَأْسَ بَعْض).
مسأله اختلاف کلمه و پراکندگى در میان جمعیّت به قدرى خطرناک است که در ردیف عذابهاى آسمانى و صاعقه ها و زلزله ها قرار گرفته است. راستى چنین است بلکه گاهى ویرانى هاى ناشى از اختلاف و پراکندگى به درجات بیش تر از ویرانى هاى ناشى از صاعقه ها و زلزله هاست. بارها مشاهده شده کشورهاى آباد در سایه شوم نفاق و تفرقه به نابودى مطلق کشیده شده است; و این جمله هشدار به همه مسلمانان جهان است.
در پایان آیه مى افزاید: «ببین چگونه آیات گوناگون را (براى آنها) بازگو مى کنیم; شاید بفهمند» و بازگردند (انْظُرْ کَیْفَ نُصَرِّفُ الاَْیَاتِ لَعَلَّهُمْ یَفْقَهُونَ).
(آیه 66) این آیه و آیه بعد در حقیقت تکمیل بحثى است که درباره دعوت به سوى خدا و معاد و حقایق اسلام و ترس از مجازات الهى در آیات پیشین گذشت.
نخست مى گوید: «قوم و جمعیّت تو، (یعنى قریش و مردم مکّه) آن (آیات الهى) را تکذیب و انکار کردند، در حالى که حق است» و دلایل گوناگونى از طریق عقل و فطرت و حس، آنها را تأیید مى کند (وَ کَذَّبَ بِهِ قَوْمُکَ وَ هُوَ الْحَقُّ).
بنابراین، تکذیب و انکار آنان از اهمّیت این حقایق نمى کاهد هرچند مخالفان و منکران زیاد باشند.
سپس دستور مى دهد به آنها «بگو: من مسؤول (ایمان آوردن) شما نیستم» وظیفه من تنها ابلاغ رسالت است، نه اجبار شما بر ایمان (قُلْ لَسْتُ عَلَیْکُمْ بِوَکِیل).
منظوراز «وکیل» کسى است که مسؤول هدایت عملى و ضامن دیگران بوده باشد.
(آیه 67) در این آیه به آنها هشدار مى دهد و به دقّت کردن در انتخاب راه صحیح دعوت مى کند. مى گوید: «هر خبرى که خداوند به شما داده، سرانجام قرارگاهى دارد (و در موعد خود انجام مى گیرد.) و به زودى خواهید دانست!» (لِکُلِّ نَبَإ مُسْتَقَرٌّ وَ سَوْفَ تَعْلَمُونَ).
