به دنبال آیات مربوط به جهاد، در این آیه دستور مهمّى به پیامبر(ص) داده شده است. مى فرماید: «در راه خدا پیکار کن. تنها مسؤول وظیفه خود هستى. و مؤمنان را (بر این کار،) تشویق نما» (فَقَاتِلْ فِى سَبِیلِ اللَّهِ لاَ تُکَلَّفُ إِلاَّ نَفْسَکَ وَ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِینَ).
در حقیقت، آیه یک دستور مهمّ اجتماعى را، مخصوصاً درباره رهبران، در بر دارد، مى گوید آنها باید آن قدر در کار خود مصمّم و قاطع باشند که حتّى اگر هیچ کس دعوتشان را لبیک نگوید، دست از تعقیب هدف مقدّس خویش برندارند; و هیچ رهبرى تا چنین آمادگى نداشته باشد قادر به پیشبرد اهداف خود نیست، به خصوص رهبران الهى که تکیه گاه اصلى شان خداست، خدایى که سرچشمه تمام نیروها و قدرتهاست.
بدین جهت، به دنبال این دستور مى فرماید: «امید است خداوند از قدرت کافران جلوگیرى کند (حتّى اگر تنها خودت به میدان بروى). و خداوند قدرتش بیش تر، و مجازاتش دردناک تر است» (عَسَى اللَّهُ أَنْ یَکُفَّ بَأْسَ الَّذِینَ کَفَرُوا وَاللَّهُ أَشَدُّ بَأْسًا وَ أَشَدُّ تَنْکِیلاً).(1)
1. «بأس» به معنى قوّت و استحکام و شجاعت است.
«تنکیل» از ماده «نکول» به معنى امتناع کردن از روى ترس است.