(آیه 41) در تعقیب آیات گذشته که در مورد مجازاتها و پاداشهاى بدکاران و نیکوکاران سخن مى گفت، این آیه به مسأله شهود و گواهان رستاخیز اشاره کرده مى گوید: «حال آنها چگونه است آن روزى که از هر امّتى، شاهد و گواهى (بر اعمالشان) مى آوریم، و تو را نیز بر آنان گواه خواهیم آورد؟!» (فَکَیْفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ کُلِّ أُمَّة بِشَهِید وَ جِئْنَا بِکَ عَلَى هَـؤُلاَءِ شَهِیدًا).
و به این ترتیب، علاوه بر گواهى اعضاى پیکر آدمى و گواهى زمینى که بر آن زیست کرده و گواهى فرشتگان خدا بر اعمال او، هر پیامبرى نیز گواه اعمال امّت خویش است; و بدکاران با وجود این همه گواه، چگونه مى توانند حقیقتى را انکار کنند و خود را از کیفر اعمال خویش دور دارند.
(آیه 42) در این آیه به نتیجه اعمال آنها اشاره کرده مى گوید: «در آن روز، آنها که کافر شدند و با پیامبر به مخالفت برخاستند، (دادگاه عدل خدا را مى بینند و شهود و گواهان غیرقابل انکارى در این دادگاه مشاهده مى کنند، آن چنان از کار خود پشیمان مى شوند که) آرزو مى کنند که اى کاش (خاک بودند، و) خاک آنها با زمینهاى اطراف یکسان مى شد» و به کلّى محو و فراموش مى شدند (یَوْمَئِذ یَوَدُّ الَّذِینَ کَفَرُوا وَ عَصَوُا الرَّسُولَ لَوْ تُسَوَّى بِهِمُ الاَْرْضُ).
«در آن روز، (با آن همه گواهان،) سخنى را نمى توانند از خدا پنهان کنند» (وَ لاَیَکْتُمُونَ اللَّهَ حَدِیثًا).
در یکى از خطبه هاى امیرمؤمنان على(ع) آمده است: «روز رستاخیز، خداوند بر دهان افراد مهر خاموشى مى نهد تا سخن نگویند، در این هنگام دستها به سخن درمى آیند و پاها گواهى مى دهند و پوستهاى تن، اعمال خود را بازمى گویند و در این هنگام هیچ کس نمى تواند واقعیتى را کتمان کند.»
