(آیه 106) به دنبال هشدارى که در آیات سابق درباره تفرقه و نفاق و بازگشت به آثار دوران کفر و جاهلیت داده شد، در این آیه و آیه بعد به نتایج نهایى آن اشاره مى کند. مى فرماید: آن عذاب عظیم «روزى خواهد بود که چهره هایى سفید، و چهره هایى سیاه مى گردد» (یَوْمَ تَبْیَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ).
سپس مى فرماید: «امّا آنها که صورتهایشان سیاه شده، (به آنها گفته مى شود:) «آیا بعد از ایمان، (و اخوت و برادرى در سایه آن،) کافر شدید؟!» (فَأَمَّا الَّذِینَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَکَفَرْتُمْ بَعْدَ إِیمَانِکُمْ).
در پایان آیه به عذابى که در انتظار آنهاست اشاره کرده مى گوید: «پس بچشید عذاب را، به سبب آنچه کفر مىورزیدید!» (فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا کُنْتُمْ تَکْفُرُونَ).
(آیه 107) ولى در مقابل، مؤمنان متّحد غرق در دریاى رحمت الهى خواهند بود و جاودانه در آن زندگى آرام بخش به سر مى برند، چنانکه قرآن مى گوید: «و امّا آنها که چهره هایشان سفید شده، در رحمت خداوند خواهند بود; و جاودانه در آن مى مانند» (وَ أَمَّا الَّذِینَ ابْیَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِى رَحْمَةِ اللَّهِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ).
(آیه 108) این آیه به بحثهاى مختلف گذشته درباره اتّحاد و اتّفاق، ایمان، کفر، امر به معروف و نهى از منکر و عواقب آنها اشاره کرده مى فرماید: «اینها آیات خداست; که به حق بر تو مى خوانیم» (تِلْکَ ءَایَاتُ اللَّهِ نَتْلُوهَا عَلَیْکَ بِالْحَقِّ).
سپس مى افزاید: آنچه بر اثر تخلّف از این دستورها دامنگیر افراد مى شود، نتیجه اعمال خود آنهاست. «و خداوند (هیچ گاه) ستمى براى (احدى از) جهانیان نمى خواهد» (وَ مَا اللَّهُ یُرِیدُ ظُلْمًا لِلْعَالَمِینَ).
بلکه این آثار شوم، همان است که با دست خویش براى خود فراهم ساختند.
(آیه 109) این آیه مشتمل بر دو دلیل بر عدم صدور ظلم از ناحیه خداست. مى فرماید: «و (چگونه ممکن است خدا ستم کند؟ در حالى که) آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، مالِ اوست; و همه کارها، به سوى او بازگردانده مى شود» و به فرمان اوست (وَ لِلَّهِ مَا فِى السَّمَـوَاتِ وَ مَا فِى الاَْرْضِ وَ إِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الاُْمُورُ).
