(آیه 94) از تاریخ زندگى یهود، علاوه بر آیات قرآن مجید، چنین بر مى آید که آنها خود را یک نژاد برتر مى دانستند و معتقد بودند گل سرسبد جامعه انسانیّتند، بهشت به خاطر آنها آفریده شده و آتش جهنّم با آنها چندان کارى ندارد! آنها فرزندان خدا و دوستان خاصّ او هستند.
قرآن مجید در این آیه و دو آیه بعد به این پندارهاى موهوم پاسخ مى دهد مى گوید: «بگو: اگر (آن چنان که مدّعى هستید) سراى آخرت در نزد خدا، مخصوص شماست نه سایر مردم، پس آرزوى مرگ کنید اگر راست مى گویید!» (قُلْ إِنْ کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الاَْخِرَةُ عِنْدَاللَّهِ خَالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ).
یهود با گفتن این سخنان که بهشت مخصوص ماست، مى خواستند مسلمانان را نسبت به آیینشان دلسرد کنند ولى قرآن پرده از روى دروغ و تزویر آنان برمى دارد زیرا آنها به هیچوجه حاضر به ترک زندگى دنیا نیستند و این دلیل بر دروغ گویى آنهاست.
(آیه 95) قرآن مى افزاید: «ولى آنها، به خاطر اعمال بدى که پیش از خود فرستاده اند، هرگز آرزوى مرگ نخواهند کرد» (وَ لَنْ یَتَمَنَّوْهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ).
«و خداوند از ستمگران آگاه است» (وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِالظَّالِمِینَ).
آنها از اعمال زشت و ننگین خود اطّلاع داشتند، خدا نیز از اعمال این ستمگران آگاه است. بنابراین سراى آخرت براى آنها عذاب و رسوایى است. به همین دلیل خواهان آن نیستند.
(آیه 96) این آیه از حرص شدید آنها به مادّیات چنین سخن مى گوید: «و آنها را حریص ترین مردم ـ حتّى حریص تر از مشرکان ـ بر زندگى (این دنیا و اندوختن ثروت) خواهى یافت» (وَ لَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَى حَیَوة وَ مِنَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا).
آن چنان علاقه به دنیا دارند که «هر یک از آنها آرزو دارد هزار سال عمر به او داده شود» (یَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ یُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَة).
براى جمع ثروت بیشتر یا به خاطر ترس از مجازات.
«در حالى که این عمر طولانى، او را از کیفر (الهى) باز نخواهد داشت» (وَ مَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَنْ یُعَمَّرَ).
و اگر گمان کنند که خداوند از اعمالشان آگاه نیست، اشتباه مى کنند «و خداوند به اعمال آنها بیناست» (وَاللَّهُ بَصِیرٌ بِمَا یَعْمَلُونَ).
