(آیه 159) در تعقیب دستورهاى ده گانه اى که در آیات قبل گذشت و در آخر آن فرمان به پیروى از صراط مستقیم خدا و مبارزه با هرگونه نفاق و اختلاف داده شده بود، این آیه تأکید و تفسیرى روى همین مطلب است. نخست مى فرماید: «کسانى که آیین خود را پراکنده ساختند، و به دسته هاى گوناگون (و مذاهب مختلف) تقسیم شدند، تو هیچ گونه رابطه اى با آنها ندارى» (إِنَّ الَّذِینَ فَرَّقُوا دِینَهُمْ وَ کَانُوا شِیَعًا لَسْتَ مِنْهُمْ فِى شَىْء).(1)

زیرا مکتب تو، مکتب توحید و صراط مستقیم است و صراط مستقیم و راه راست همواره یکى بیش نیست.

سپس به عنوان تهدید و توبیخ این گونه افراد تفرقه انداز مى گوید: «سر و کار آنها تنها با خداست; سپس خدا آنها را از آنچه انجام مى دادند، باخبر مى کند» (إِنَّمَا أَمْرُهُمْ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ یُنَبِّئُهُمْ بِمَا کَانُوا یَفْعَلُونَ).

قابل ذکر اینکه محتواى آیه یک حکم عمومى درباره تمام افراد تفرقه انداز است که با ایجاد انواع بدعتها میان بندگان خدا، بذر نفاق و اختلاف مى پاشند; اعم از آنها که در امّتهاى پیشین بودند یا آنها که در این امّت اند.

آیه فوق بار دیگر این حقیقت را که اسلام آیین وحدت و یگانگى است و از هرگونه نفاق و تفرقه و پراکندگى بیزار است، با تأکید تمام بازگو مى کند.

1. «شیع» در لغت به معنى فرقه ها و دسته ها و پیروان افراد مختلف است. بنابراین، مفرد آن به معنى دسته اى است که از مکتب یا شخص معیّنى پیروى مى کند. ولى در اصطلاح، این واژه به کسانى اطلاق مى شود که بعد از پیامبر(ص) پیرو امیرمؤمنان على(ع) مى باشند.