در آیه 34 و 35 همین سوره احکام مربوط به نشوز زن بیان شده بود، در اینجا به مسأله نشوز مرد اشاره کرده مى فرماید: «و اگر زنى، از طغیان و سرکشى یا اعراض شوهرش بیم داشته باشد، مانعى ندارد با هم صلح کنند» و زن یا مرد از پاره اى از حقوق خود، به خاطر صلح، صرف نظر نماید (وَ إِنِ امْرَأَةٌ خَافَتْ مِنْ بَعْلِهَا نُشوزًا أَوْ إِعْرَاضًا فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْهِمَا أَنْ یُصْلِحَا بَیْنَهُمَا صُلْحًا).
سپس براى تأکید موضوع مى فرماید: «و صلح، بهتر است» (وَالصُّلْحُ خَیْرٌ).
این جمله کوتاه و پر معنى گرچه در آیه فوق در مورد اختلافات خانوادگى ذکر شده، ولى یک قانون جامع را بیان مى کند که در همه جا اصل نخستین، دوستى و سازش است و نزاع و کشمکش برخلاف طبع سلیم انسان و زندگى آرام بخش اوست، از این رو جز در موارد ضرورت نباید به آن متوسّل شد.
سپس به سرچشمه بسیارى از نزاعها اشاره کرده مى فرماید: «اگرچه مردم (طبق غریزه حُبّ ذات، در این گونه موارد) بخل مىورزند» (وَ أُحْضِرَتِ الاَْنْفُسُ الشُّحَّ).
و هرکسى سعى مى کند تمام حقوق خود را بى کم و کاست دریافت دارد، و همین سرچشمه نزاعها و کشمکشهاست.
بنابراین، اگر زن و مرد به این حقیقت توجّه کنند که سرچشمه بسیارى از اختلافات بخل است، سپس در اصلاح خود بکوشند و گذشت پیشه کنند، اضافه بر اینکه ریشه اختلافات خانوادگى از بین مى رود، بسیارى از کشمکشهاى اجتماعى نیز پایان مى گیرد.
و براى اینکه مردان از حکم فوق سوءاستفاده نکنند، در پایان آیه روى سخن را به آنها کرده مى گوید: «و اگر نیکى کنید و پرهیزگارى پیشه سازید (و به خاطر صلح، گذشت نمایید)، خداوند به آنچه انجام مى دهید، آگاه است» و پاداش شایسته به شما خواهد داد (وَ إِنْ تُحْسِنُوا وَ تَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا).
