(آیه 87) در مورد نزول این آیه و دو آیه بعد نقل شده است: روزى پیامبر(ص) درباره رستاخیز و وضع مردم در آن دادگاه بزرگ الهى بیاناتى فرمود. این سخنان چنان در مردم اثر گذاشت که جمعى گریستند. به دنبال آن بعضى از یاران پیامبر(ص) تصمیم گرفتند پاره اى از لذایذ را بر خود تحریم کرده و به جاى آن به عبادت پردازند.

روزى همسر عثمان بن مظعون نزد عایشه آمد. او زن جوان و صاحب جمال بود. عایشه از وضع او متعجّب شد و گفت: چرا به خودت نمى رسى و زینت نمى کنى؟

گفت: براى چه کسى زینت کنم ؟ همسرم مدّتى است که مرا ترک گفته و رهبانیت پیش گرفته است. این سخن به گوش پیامبر(ص) رسید. فرمان داد همه مسلمانان به مسجد آیند. هنگامى که مردم در مسجد اجتماع کردند، بالاى منبر قرار گرفت. پس از حمد و ثناى پروردگار گفت: «من سنّت خود را براى شما بازگو مى کنم، هرکس از آن روى گرداند از من نیست; من قسمتى از شب را مى خوابم و با همسرانم آمیزش دارم و همه روزها را روزه نمى گیرم.

آگاه باشید ! من هرگز به شما دستور نمى دهم که مانند کشیشان مسیحى و رهبانها ترک دنیا گویید زیرا این گونه مسائل و همچنین دیرنشینى در آیین من نیست، رهبانیت امّت من در جهاد است.»

کسانى که سوگند یاد کرده بودند، برخاستند و گفتند: اى پیامبر، ما در این راه  سوگند یاد کرده ایم، وظیفه ما در برابر سوگندمان چیست؟ آیه نازل شد و به آنها پاسخ داد.