(آیه 10) در آغاز این سوره تعبیر شدیدى پیرامون تصرّفهاى ناروا در اموال یتیمان دیده مى شود که صریح ترین آنها آیه مورد بحث است. مى گوید: «کسانى که اموال یتیمان را به ظلم و ستم مى خورند، (در حقیقت،) تنها آتش مى خورند» (إِنَّ الَّذِینَ یَأْکُلُونَ أَمْوَالَ الْیَتَامَى ظُلْمًا إِنَّمَا یَأْکُلُونَ فِى بُطُونِهِمْ نَارًا).
در پایان آیه مى گوید: علاوه بر اینکه آنها در این جهان آتش مى خورند «به زودى در شعله هاى آتش (دوزخ) مى سوزند» (وَ سَیَصْلَوْنَ سَعِیرًا).
از این آیه استفاده مى شود که اعمال ما، علاوه بر چهره ظاهرى خود، یک چهره واقعى نیز دارد که در این جهان از نظر ما پنهان است، امّا این چهره هاى درونى، در جهان دیگر ظاهر مى شوند و مسأله «تجسّم اعمال» را تشکیل مى دهند.
قرآن در آیه فوق مى گوید: آنها که مال یتیم را مى خورند، گرچه چهره ظاهرى عملشان بهره گیرى از غذاهاى لذیذ و رنگین است، امّا چهره واقعى این غذاها آتش سوزان است و همین چهره است که در قیامت آشکار مى شود.