(آیه 30) در این آیه و آیه بعد دنباله ماجراى فرزندان آدم تعقیب شده است. نخست مى گوید: « نفسِ سرکش، کم کم او را به کشتن برادرش ترغیب کرد; (سرانجام) او را کشت» (فَطَوَّعَتْ لَهُ نَفْسُهُ قَتْلَ أَخِیهِ فَقَتَلَهُ).
«طوع» در اصل به معنى رام شدن چیزى است. از جمله فوق استفاده مى شود که بعد از قبولى عمل هابیل، طوفانى در دل قابیل بهوجود آمد; از یک سو آتش حسد هردم در دلش زبانه مى کشید و او را به انتقام جویى دعوت مى کرد و از سوى دیگر، عاطفه برادرى و انسانى و تنفّر ذاتى از گناه و ظلم، او را از این جنایت بازمى داشت. سرانجام نفسِ سرکش بر عوامل بازدارنده چیره شد و وجدان بیدار او را رام کرد و براى کشتن برادر آماده ساخت.
سپس مى گوید: «و (بر اثر این عمل) از زیانکاران شد» (فَأَصْبَحَ مِنَ الْخَاسِرِینَ).
چه زیانى از این بالاتر که عذاب وجدان و مجازات الهى و نام ننگین را تا دامنه قیامت براى خود خرید.
(آیه 31) از امام صادق(ع) روایت شده است: هنگامى که قابیل برادر خود را کشت، او را در بیابان افکنده بود و نمى دانست چه کند. چیزى نگذشت که درّندگان به سوى جسد هابیل روى آوردند. در این موقع همان طور که قرآن مى گوید: «خداوند زاغى را فرستاد که در زمین، جستوجو (و کندوکاو) مى کرد; تا (با پنهان کردن جسد بى جان زاغ دیگر یا با پنهان کردن قسمتى از طعمه خود، چنان که عادت زاغ است) به او نشان دهد که چگونه جسد برادر خود را دفن کند» (فَبَعَثَ اللَّهُ غُرَابًا یَبْحَثُ فِى الاَْرْضِ لِیُرِیَهُ کَیْفَ یُوَارِى سَوْءَةَ أَخِیهِ).
سپس قرآن مى افزاید: در این موقع، قابیل از غفلت و بى خبرى خود ناراحت شد «گفت: واى بر من! آیا من نتوانستم مثل این زاغ باشم و جسد برادرم را دفن کنم؟!» (قَالَ یَا وَیْلَتَى أَعَجَزْتُ أَنْ أَکُونَ مِثْلَ هَـذَا الْغُرَابِ فَأُوَارِىَ سَوْءَةَ أَخِى).
«و سرانجام (از ترس رسوایى، و بر اثر فشار وجدان، از کار خود) پشیمان شد» (فَأَصْبَحَ مِنَ النَّادِمِینَ).
البتّه این ندامت، دلیل بر توبه او از گناه نخواهد بود زیرا توبه آن است که از ترس خدا و به خاطر زشتى عمل انجام گیرد، امّا هیچ نشانه اى در قرآن از صدور چنین توبه اى از قابیل به چشم نمى خورد.
از پیامبر اسلام(ص) روایت شده است: «خون هیچ انسانى به ناحق ریخته نمى شود مگر اینکه سهمى از مسوولیت آن برعهده قابیل است که این سنّت شوم آدمکشى را در دنیا بنا نهاد.»
