(آیه 178) این آیه نیز بحثهاى مربوط به حادثه احد و حوادث بعد از آن را تکمیل مى کند زیرا، یک جا روى سخن را به پیامبر و در جاى دیگر به مؤمنان و در اینجا روى سخن به مشرکان است و درباره سرنوشت شومى که در پیش دارند سخن مى گوید. مى فرماید: «آنها که کافر شدند، (و راه طغیان پیش گرفتند،) تصوّر نکنند اگر به آنان مهلت مى دهیم، به سودشان است» (وَ لاَ یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِى لَهُمْ خَیْرٌ لاَِنْفُسِهِمْ).(1)

«ما به آنان مهلت مى دهیم فقط براى اینکه بر گناهان خود بیفزایند» (إِنَّمَا نُمْلِى لَهُمْ لِیَزْدَادُوا إِثْمًا).

در پایان آیه به سرنوشت آنها اشاره کرده مى فرماید: «و براى آنها، عذاب خوارکننده اى (آماده شده) است» (وَ لَهُمْ عَذَابٌ مُهِینٌ).

آیه فوق به آنها اخطار مى کند که هرگز نباید امکاناتى را که خدا در اختیارشان گذاشته و پیروزیهایى که گاه گاه نصیبشان مى شود و آزادى عملى که دارند، دلیل بر این بگیرند که افرادى صالح و درستکار هستند، یا نشانه اى از خشنودى خدا نسبت به خودشان فکر کنند.

در ضمن آیه فوق به این سؤال که در ذهن بسیارى وجود دارد پاسخ مى گوید که چرا جمعى از ستمگران و افراد گنهکار این همه غرق نعمت اند و مجازات نمى بینند؟ قرآن مى گوید: اینها افراد غیرقابل اصلاحى هستند که، طبق سنت آفرینش و اصل آزادى اراده و اختیار، به حال خود واگذار شده اند تا به آخرین مرحله سقوط برسند و مستحقّ حداکثر مجازات شوند.

1. «نُملى» از ماده «املاء» به معنى کمک دادن است که در بسیارى از موارد به معنى مهلت دادن که آن نیز نوعى کمک دادن محسوب مى شود، آمده است.