این آیه با توجّه به شرایط خاصّ روانى که در شأن نزول گفته شد، به مسلمانان خبر مى دهد که: «صفا و مروه از شعائر (و نشانه هاى) خداست» (إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ).
و از این مقدّمه چنین نتیجه گیرى مى کند: «بنابراین کسانى که حجّ خانه خدا، و یا عمره انجام مى دهند مانعى نیست که بر آن دو طواف کند» و سعى صفا و مروه انجام دهند (فَمَنْ حَجَّ الْبَیْتَ أَوِاعْتَمَرَ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْهِ أَنْ یَطَّوَّفَ بِهِمَا).
در پایان آیه مى فرماید: «و کسى که فرمان خدا را در انجام کارهاى نیک اطاعت کند، خداوند (در برابر عمل او) شکرگزار، و (از افعال وى) آگاه است» (وَ مَنْ تَطَوَّعَ خَیْرًا فَإِنَّ اللَّهَ شَاکِرٌ عَلِیمٌ).
در برابر اطاعت و انجام کار نیک، بهوسیله پاداش نیک از اعمال بندگان تشکّر مى کند و از نیّتهاى آنها به خوبى آگاه است، مى داند چه کسانى به بتها علاقه مند هستند و چه کسانى از آن بیزار.