(آیه 176) در این آیه که روى سخن به پیامبر است، به دنبال حادثه دردناک احد خداوند او را تسلیت داده مى گوید: اى پیامبر ، «کسانى که در راه کفر، شتاب مى کنند، تو را غمگین نسازند!» (وَ لاَ یَحْزُنْکَ الَّذِینَ یُسَارِعُونَ فِى الْکُفْرِ).

«به یقین، آنها هرگز زیانى به خداوند نمى رسانند» (إِنَّهُمْ لَنْ یَضُرُّوا اللَّهَ شَیْـًا).

اصولا نفع و ضرر براى موجوداتى است که وجودشان از خودشان نیست، امّا خداوند ازلى و ابدى که از هر جهت بى نیاز است، کفر و ایمان مردم، کوششها و تلاشهاى آنها در این راه چه اثرى براى خداوند مى تواند داشته باشد ؟

و اگر مى بینى آنها به اراده خود راه کفر را در پیش مى گیرند، «خدا مى خواهد (آنها را به حال خودشان واگذارد; و در نتیجه،) بهره اى براى آنها در آخرت قرار ندهد. و براى آنها مجازات بزرگى است!» (یُرِیدُ اللَّهُ أَلاَّ یَجْعَلَ لَهُمْ حَظًّا فِى الاَْخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ).

بنابراین، خدا آزادى عمل به آنها داده تا هرچه مى توانند انجام دهند و نتیجه اش محرومیت کامل آنها از مواهب جهان دیگر است.

(آیه 177) در این آیه مطلب را به طور وسیع تر عنوان کرده مى فرماید: آرى «کسانى که ایمان را دادند و کفر را خریدارى کردند، هرگز به خدا زیانى نمى رسانند» (إِنَّ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الْکُفْرَ بِالاِْیمَانِ لَنْ یَضُرُّوا اللَّهَ شَیْـًا).

در پایان آیه مى فرماید: «و براى آنها، مجازات دردناکى است» (وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ).