(آیه 7) به تناسب بحثى که در آیه قبل درباره قسمتى از احکام اسلام و تکمیل نعمتهاى الهى گذشت، در این آیه بار دیگر مسلمانان را به اهمّیت نعمتهاى بى پایان خداوند که مهم ترین آنها نعمت ایمان و هدایت است توجّه داده مى فرماید: «و به یاد آورید نعمت خدا را بر شما» (وَاذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ).

چه نعمتى از آن بالاتر که در سایه اسلام همه گونه مواهب و افتخارات نصیب مسلمانان شد و جمعیّتى که در قبل کاملا پراکنده، جاهل، گمراه، خونخوار، فاسد و مفسد بودند به صورت جمعیّتى متشکل، متّحد و دانا با امکانات مادّى و معنوى فراوان درآمدند.

سپس پیمانى را که با خدا بسته اند یادآور شده مى گوید: «و پیمانى را که با تأکید از شما گرفت، آن زمان که گفتید: شنیدیم و اطاعت کردیم» (وَ مِیثَاقَهُ الَّذىِ وَاثَقَکُمْ بِهِ إِذْ قُلْتُمْ سَمِعْنَا وَ أَطَعْنَا).

آیه فوق مى تواند اشاره به تمام پیمانهاى تکوینى و تشریعى باشد، پیمانهایى که خدا به حکم فطرت گرفته یا پیامبر(ص) در مراحل مختلف از مسلمانان گرفت.

در پایان آیه براى تأکید این معنى مى فرماید: «و از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید که خدا، از آنچه درون سینه هاست، آگاه است» (وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ).

تعبیر «بذات الصّدور» اشاره به این است که خداوند از دقیق ترین اسرارى که در اعماق روح آدمى نهفته و هیچ کس جز خودش از آن آگاهى ندارد، باخبر است.