این آیات گرچه درباره بنى اسرائیل نازل شده ولى یک سلسله قوانین براى ملل دنیا دربردارد. عوامل زنده ماندن و سرفرازى ملّتها و رمز شکست آنان را یادآور مى شود.
از دیدگاه قرآن، برقرارى و سربلندى ملّتها در صورتى است که خود را به بزرگترین نیروها و قدرتها متّکى سازند و در همه حال از او مدد بگیرند. این تکیه گاه خداوند است (لا تعبدون الاّ اللّه).
از سوى دیگر، براى بقاى ملّتها همبستگى خاصّى بین افراد لازم است. این عمل در صورتى ممکن است که هر کس به پدر و مادر خود که شعاع بستگى آنها نسبت به وى نزدیک تر است، سپس خویشاوندان و بعد به تمام افراد اجتماع نیکى کند (و بالوالدین إحسانًا و ذى القربى... و قولوا للنّاس حُسنًا). تقویت بنیه مالى هر ملّت و از بین بردن فاصله طبقاتى نیز در زنده نگاه داشتن روح آن ملّت سهم فراوانى دارد که یک رکن آن پرداخت زکات است (و ءَاتوا الزّکوة).
از سوى دیگر، رمز شکست و فناى ملّتها در به هم خوردن این همبستگى و پدید آمدن کشمکشها و جنگهاى داخلى مى داند. ملّتى که در برابر هم صف آرایى کنند و در پى تصرّف اموال و سرزمینهاى هم برآیند و براى ریختن خون یکدیگر آستینها را بالا زنند، کشورشان ویران و خودشان بدبخت و بیچاره مى شوند (لا تسفکون دمائکم و لا تخرجون أنفسکم من دیارکم... .)
سرانجام یکى دیگر از عوامل سقوط ملّتها تبعیض در اجراى قوانین است که هر قانونى حافظ منافع شخصى شان باشد اجرا کنند و آنچه به سود جامعه است فراموش نمایند (أفتؤمنون ببعض الکتاب و تکفرون ببعض).
