(آیه 273) در این آیه بهترین مواردى که انفاق در آنجا باید صورت گیرد بیان شده است و آن کسانى هستند که داراى صفات سه گانه اى که در این آیه آمده باشند. در بیان اوّلین صفت مى فرماید: انفاق شما، مخصوصاً باید «براى نیازمندانى باشد که در راه خدا، در تنگنا قرار گرفته اند» و توجّه به آیین خدا، آنها را از وطن خویش آواره ساخته و شرکت در میدان جهاد، به آنها اجازه نمى دهد تا براى تأمین هزینه زندگى، دست به کسب و تجارتى بزنند (لِلْفُقَرَاءِ الَّذِینَ أُحْصِرُوا فِى سَبِیلِ اللَّهِ).(1)

سپس براى تأکید مى افزاید: همانها که «نمى توانند مسافرتى کنند» و سرمایه اى به دست آورند (لاَ یَسْتَطِیعُونَ ضَرْبًا فِى الاَْرْضِ).

و در دومین توصیف مى فرماید: «و از شدّتِ خویشتن دارى، افراد ناآگاه آنها را بى نیاز مى پندارند» (یَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ).

ولى این سخن به آن مفهوم نیست که این نیازمندانِ باشخصیت قابل شناخت نیستند. از این رو مى افزاید: «آنها را از چهره هایشان مى شناسى» (تَعْرِفُهُمْ بِسِیمَاهُمْ).(2)

یعنى اگرچه سخنى از حال خود نمى گویند ولى در چهره هایشان نشانه هایى از رنجهاى درونى وجود دارد که براى افراد فهمیده آشکار است.

و در سومین توصیف مى فرماید: آنها بزرگوارند «و هرگز با اصرار چیزى از مردم نمى خواهند» (لاَ یَسْـَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا).(3)

معمول نیازمندان عادى اصرار در «سؤال» است، ولى آنها یک نیازمند عادى نیستند.

در پایان آیه همگان را به انفاق تشویق کرده مى فرماید: «و هر چیز خوبى در راه خدا انفاق کنید، خداوند از آن آگاه است» (وَ مَا تُنْفِقُوا مِنْ خَیْر فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ).

1. «حصر» به معنى حبس و منع و تضییق است و در اینجا به معنى امورى است که انسان را از تأمین معاش بازمى دارد.

2. «سیما» در لغت به معنى علامت و نشانه است. اینکه در فارسى امروز آن را به معنى چهره و صورت به کار مى برند، معنى جدیدى است.

3. «إلحاف» از ماده «لِحاف» به معنى پوشش خاص است. اصرار در سؤال را از این جهت إلحاف گفته اند که قلب انسان یا طرف مقابل را مى پوشاند.