قرآن نخست به این حقیقت اشاره مى کند که دلایل کافى و نشانه هاى روشن در اختیار پیامبر اسلام(ص) قرار دارد و آنها که انکار مى کنند به حقّانیت دعوت او پى برده و به خاطر اغراض خاصّى به مخالفت برخاسته اند. مى فرماید: «ما نشانه هاى روشنى براى تو فرستادیم; و جز فاسقان کسى به آنها کفر نمى ورزد» (وَ لَقَدْ أَنْزَلْنَا إِلَیْکَ ءَایَات بَیِّنَات وَ مَا یَکْفُرُ بِهَا إِلاَّ الْفَاسِقُونَ).

(آیه 100) سپس به یکى از اوصاف بسیار بد جمعى از یهود یعنى پیمان شکنى که گویا با تاریخ آنها همراه است اشاره کرده مى گوید: «و آیا چنین نیست که هر بار آنها [= یهود] پیمانى (با خدا و پیامبر) بستند جمعى از ایشان آن را دور افکندند (و مخالفت کردند)؟!» (أَوَ کُلَّمَا عَاهَدُوا عَهْدًا نَبَذَهُ فَرِیقٌ مِنْهُمْ).

«آرى، بیش تر آنان ایمان نمى آورند» (بَلْ أَکْثَرُهُمْ لاَیُؤْمِنُونَ).

خداوند در کوه طور از آنها پیمان گرفت که به فرمانهاى تورات عمل کنند ولى این پیمان را شکستند.

و نیز از آنها پیمان گرفته شد که به پیامبر موعود، پیامبر اسلام که بشارت آمدنش در تورات داده شده بود ایمان بیاورند، به این پیمان نیز عمل نکردند.

این شیوه دیرینه یهودیان است که به عهد خویش پاى بند نیستند.

(آیه 101) در این آیه تأکید گویاترى روى همین موضوع دارد مى گوید: «و هنگامى که فرستاده اى از سوى خدا به سراغشان آمد، و با نشانه هایى که نزد آنها بود مطابقت داشت، جمعى از آنان که به آنها کتاب (آسمانى) داده شده بود، کتاب خدا را پشت سر افکندند; گویى هیچ از آن خبر ندارند» (وَ لَمَّا جَاءَهُمْ رَسُولٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ نَبَذَ فرِیقٌ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ کِتَابَ اللَّهِ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ کَأَنَّهُمْ لاَ یَعْلَمُونَ).