(آیه 17) گفتیم هدف این سوره در درجه اوّل ریشه کن ساختن عوامل شرک و بت پرستى است. در این آیه و آیه بعد نیز همین حقیقت تعقیب شده است. مى گوید: چرا شما به غیر خدا توجّه مى کنید و براى حلّ مشکلات و دفع زیان و ضرر و جلب منفعت، به معبودهاى ساختگى پناه مى برید با اینکه «اگر خداوند زیانى به تو برساند، هیچ کس جز او نمى تواند آن را برطرف سازد; و اگر خیر به تو رساند، او بر همه چیز تواناست» و از قدرت او، هرگونه نیکى ساخته است (وَ إِنْ یَمْسَسْکَ اللَّهُ بِضُرّ فَلاَ کَاشِفَ لَهُ إِلاَّ هُوَ وَ إِنْ یَمْسَسْکَ بِخَیْر فَهُوَ عَلَى کُلِّ شَىْء قَدِیرٌ).(1)

در حقیقت، توجّه به غیر خدا به خاطر این است که آنها را سرچشمه خیرات یا برطرف کننده مصائب و مشکلات مى دانند.

(آیه 18) در این آیه براى تکمیل بحث فوق مى گوید: «اوست که بر بندگان خود، قاهر و مسلّط است» (وَ هُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ).

امّا براى اینکه توهّم نشود که خداوند مانند بعضى از صاحبان قدرت، ممکن است کم ترین سوءاستفاده اى از قدرت نامحدود خود کند، در پایان آیه مى فرماید: «و اوست حکیم آگاه» و همه کارش روى حساب و کم ترین اشتباه و خطا در اِعمال قدرت ندارد (وَ هُوَ الْحَکِیمُ الْخَبِیرُ).

1. «ضر» عبارت از کمبودهایى است که به انسان دست مى دهد، اعم از اینکه جنبه بدنى داشته باشد، مثل نقص عضو و انواع بیمارى ها، یا جنبه روحى داشته باشد، مثل جهل و سفاهت و یا جنبه هاى دیگر مانند از بین رفتن مال و مقام و فرزندان.