(آیه 145) براى روشن ساختن محرّمات الهى از بدعتهایى که مشرکان در آیین حق گذاشته بودند، در این آیه به پیامبر(ص) دستور مى دهد «بگو: در آنچه بر من وحى شده، هیچ غذاى حرامى نمى یابم» (قُلْ لاَ أَجِدُ فِیمَا أُوحِىَ إِلَىَّ مُحَرَّمًا عَلَى طَاعِم یَطْعَمُهُ).
«به جز اینکه مردار باشد» (إِلاَّ أَنْ یَکُونَ مَیْتَةً).
«یا خونى که (از بدن حیوان) بیرون ریخته» (أَوْ دَماً مَسْفُوحًا).
نه خونهایى که پس از بریدن رگهاى حیوان و خارج شدن مقدار زیادى از خون در لابه لاى رگهاى مویین در وسط گوشتها باقى مى ماند.
«یا گوشت خوک» (أَوْ لَحْمَ خِنْزِیر).
«که اینها همه پلیدند» و منبع انواع آلودگى ها و سرچشمه زیانهاى مختلف (فَإِنَّهُ رِجْسٌ).
سپس به نوع چهارم اشاره کرده مى گوید: «یا حیوانى که به گناه، هنگام سربریدن، نام غیر خدا [= نام بتها] بر آنان برده شده است» (أَوْ فِسْقًا أُهِلَّ لِغَیْرِ اللَّهِ بِهِ).
که از نظر اخلاقى و معنوى نشانه بیگانگى از خدا و دورى از مکتب توحید است.
بنابراین، شرایط ذبح اسلامى بر دوگونه است: بعضى، مانند بریدن رگهاى چهارگانه و بیرون ریختن خون حیوان، جنبه بهداشتى دارد و بعضى، مانند رو به قبله بودن و گفتن بسم اللّه و سربریدن به دست مسلمان، جنبه معنوى.
در پایان آیه کسانى را که به خاطر اضطرار و نیافتن غذاى حلال، براى حفظ جان خویش از گوشتهاى حرام استفاده مى کنند، استثنا کرده مى گوید: «امّا کسى که مضطر (به خوردن این محرّمات) شود، بى آنکه خواهان لذّت باشد و یا زیاده روى کند (گناهى بر او نیست); زیرا پروردگارت، آمرزنده مهربان است» (فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغ وَ لاَعَاد فَإِنَّ رَبَّکَ غَفُورٌ رَحِیمٌ).
در حقیقت، این دو شرط براى آن است که افرادى اضطرار را دستاویز براى تجاوز به حریم قوانین الهى نسازند.
