در تعقیب آیات مربوط به جهاد، این آیه کیفیت نماز خوف را که به هنگام جنگ باید خوانده شود، به مسلمانان تعلیم مى دهد. آیه به پیامبر(ص) خطاب کرده مى فرماید: «و هنگامى که در میان آنها باشى، و (در میدان جنگ) براى آنها نماز را برپا کنى، باید دسته اى از آنها با تو (به نماز) برخیزند، و سلاحهایشان را با خود برگیرند» (وَ إِذَا کُنْتَ فِیهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلَوةَ فَلْتَقُمْ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَکَ وَلْیَأْخُذُوا أَسْلِحَتَهُمْ).
«و هنگامى که سجده کردند (و نماز را به پایان رساندند)، باید به پشتِ سر شما (به میدان نبرد) بروند، و آن دسته دیگر که نماز نخوانده اند (و مشغول پیکار بوده اند)، بیایند و با تو نماز بخوانند» (فَإِذَا سَجَدُوا فَلْیَکُونُوا مِنْ وَرَائِکُمْ وَلْتَأْتِ طَائِفَةٌ أُخْرَى لَمْ یُصَلُّوا فَلْیُصَلُّوا مَعَکَ).
«آنها (نیز) باید وسایل دفاعى و سلاحهایشان را (در حال نماز) حمل کنند» (وَلْیَأْخُذُوا حِذْرَهُمْ وَ أَسْلِحَتَهُمْ).
این طرز نماز گزاردن براى این است که دشمن شما را غافلگیر نکند; زیرا «کافران آرزو دارند که شما از سلاحها و متاعهاى خود غافل شوید و یک باره به شما هجوم آورند» (وَدَّ الَّذِینَ کَفَرُوا لَوْ تَغْفُلُونَ عَنْ أَسْلِحَتِکُمْ وَ أَمْتِعَتِکُمْ فَیَمِیلُونَ عَلَیْکُمْ مَیْلَةً وَاحِدَةً).
ولى از آنجا که ممکن است ضرورتهایى پیش بیاید که حمل سلاح و وسایل دفاعى هر دو با هم به هنگام نماز مشکل باشد، در پایان آیه دستور مى دهد: «و اگر از باران ناراحتید و یا بیمار (و مجروح) هستید، مانعى ندارد که سلاحهاى خود را بر زمین بگذارید» (وَ لاَجُنَاحَ عَلَیْکُمْ إِنْ کَانَ بِکُمْ أَذًى مِنْ مَطَر أَوْ کُنْتُمْ مَرْضَى أَنْ تَضَعُوا أَسْلِحَتَکُمْ).
«ولى وسایل دفاعى (مانند زره و خُود) را با خود بردارید» که اگر دشمن حمله کند بتوانید تا رسیدن کمک، خود را حفظ کنید (وَ خُذُوا حِذْرَکُمْ).
شما این دستورها را به کار بندید و مطمئن باشید پیروزى با شماست زیرا «خداوند، عذاب خوارکننده اى براى کافران فراهم ساخته است» (إِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْکَافِرِینَ عَذَابًا مُهِینًا).
