خداوند هر موهبتى به انسان ارزانى مى دارد، همراه آن پیمانى با زبان آفرینش از او مى گیرد. به او چشم مى دهد یعنى با این چشم حقایق را ببین، گوش مى دهد یعنى صداى حق را بشنو... . به این ترتیب هرگاه انسان از آنچه در درون فطرت اوست بهره نگیرد، یا از نیروهاى خداداد در مسیر خطا استفاده کند، پیمان خدا را شکسته است. آرى فاسقان همه یا قسمتى از این پیمانهاى فطرى الهى را زیر پا مى گذارند.
2. «و پیوندهایى را که خدا دستور داده برقرار سازند، قطع نموده» (وَ یَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ).
این پیوندها شامل پیوند خویشاوندى، پیوند دوستى، پیوندهاى اجتماعى، ارتباط با رهبران الهى و رابطه با خداست.
3. «و در روى زمین فساد مى کنند» (وَ یُفْسِدُونَ فِى الاَْرْضِ).
در پایان آیه مى گوید: «اینها زیانکارانند» (أُولَـئِکَ هُمُ الْخَاسِرُونَ).
چه زیانى از این برتر که انسان سرمایه هاى مادّى و معنوى خود را در طریق فنا و نیستى و بدبختى به کار برد؟