بى شک مشاهده حسّى تنها در مورد اجسامى صورت مى گیرد که داراى رنگ و مکان و محل است. بنابراین در مورد ذات خداوند که مافوق زمان و مکان است معنى ندارد. ذات پاک او، نه در دنیا با این چشم دیده مى شود و نه در آخرت; دلایل عقلى این مسأله به قدرى روشن است که ما را از شرح و بسط بى نیاز مى کند.
البتّه مشاهده خداوند با چشم دل هم در این جهان ممکن است و هم در جهان دیگر و مسلّماً در قیامت که ذات پاک او ظهور و بروز قوى ترى دارد این مشاهده قوى تر خواهد بود.
(آیه 211) این آیه در حقیقت یکى از مصادیق آیات گذشته است چراکه در آیات گذشته سخن از مؤمنان و کافران و منافقان بود; کافرانى که بر اثر لجاجت، آیات و دلایل روشن را نادیده گرفته به بهانه جویى مى پرداختند و بنى اسرائیل یکى از مصادیق روشن این معنى هستند. مى فرماید: «از بنى اسرائیل بپرس: چه اندازه نشانه هاى روشن به آنها دادیم؟» (سَلْ بَنِى إِسْرَائِیلَ کَمْ ءَاتَیْنَاهُمْ مِنْ ءَایَة بَیِّنَة).
ولى آنان نعمتها و امکانات مادى و معنوى را که خداوند در اختیارشان گذاشته بود در راه غلط به کار گرفتند.
سپس مى افزاید: «و کسى که نعمت خدا را، پس از آنکه به سراغش آمد، تبدیل کند (و در مسیر خلاف به کار گیرد، گرفتار عذاب شدید الهى خواهد شد) که خداوند سخت کیفر است» (وَ مَنْ یُبَدِّلْ نِعْمَةَ اللَّهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِیدُالْعِقَابِ).
منظور از «تبدیل نعمت» این است که انسان امکانات و منابع مادّى و معنوى را که در اختیار دارد در مسیرهاى انحرافى و گناه به کار گیرد.
مسأله تبدیل نعمت و سرنوشت دردناک ناشى از آن منحصر به بنى اسرائیل نیست، هم اکنون دنیاى صنعتى گرفتار این بدبختى بزرگ است زیرا با اینکه خداوند نعمتها و امکاناتى در اختیار انسان امروز قرار داده که در هیچ دورانى از تاریخ سابقه نداشته ولى به خاطر دورى از تعلیمات الهى پیامبران گرفتار تبدیل نعمت شده و آنها را به صورت وحشتناکى در راه فنا و نیستى خود به کار گرفته و از آن مخرّب ترین سلاحها براى ویرانى جهان ساخته و یا از قدرت مادّى خویش براى توسعه ظلم و استعمار و استثمار بهره گرفته و دنیا را از هر نظر به جایگاهى ناامن مبدّل کرده است.
