در این آیه نخست به درخواست اهل کتاب (یهود) اشاره مى کند مى گوید: «اهل کتاب از تو مى خواهند کتابى از آسمان (یک جا) بر آنها نازل کنى»، در حالى که این یک بهانه است (یَسْئَلُکَ أَهْلُ الْکِتَابِ أَنْ تُنَزِّلَ عَلَیْهِمْ کِتَابًا مِنَ السَّمَاءِ).

بى شک آنها در این تقاضاى خود حسن نیّت نداشتند زیرا هدف از نزول کتاب آسمانى همان ارشاد و هدایت و تربیت است که گاهى این هدف با نزول کتاب آسمانى یک جا تأمین مى شود و گاهى تدریجى بودن آن به این هدف بیش تر کمک مى کند. از این رو به دنبال این تقاضا، خداوند به عدم حسن نیت آنها اشاره کرده و، ضمن تسلّى به پیامبر خود، سابقه لجاجت و بهانه جویى یهود را در برابر موسى بن عمران بازگو مى کند مى گوید: «آنها از موسى، بزرگ تر از این را خواستند، و گفتند: خدا را آشکارا به ما نشان ده!» (فَقَدْ سَأَلُوا مُوسَى أَکْبَرَ مِنْ ذلِکَ فَقَالُوا أَرِنَا اللَّهَ جَهْرَةً).

این درخواست عجیب و غیرمنطقى که نوعى از عقیده بت پرستان را منعکس مى ساخت و خدا را جسم و محدود معرّفى مى کرد، بدون شک از لجاجت و عناد سرچشمه گرفته بود; «و به خاطر این ظلم و ستم، صاعقه آنها را فراگرفت» (فَأَخَذَتْهُمُ الصَّاعِقَةُ بِظُلْمِهِمْ).

سپس به یکى دیگر از اعمال زشتشان که مسأله گوساله پرستى بود اشاره مى کند مى گوید: «سپس گوساله (سامرى) را، پس از آن همه دلایل روشن که براى آنها آمد، (به خدایى) انتخاب کردند» (ثُمَّ اتَّخَذُوا الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَاتُ).

«ولى ما از آن درگذشتیم (و عفو کردیم) و به موسى، برهان آشکارى دادیم» (فَعَفَوْنَا عَنْ ذلِکَ وَ ءَاتَیْنَا مُوسَى سُلْطَانًا مُبِینًا).

(آیه 154) باز آنها از خواب غفلت بیدار نشدند. به همین جهت، «کوه طور را بر فراز آنها برافراشتیم و در همان حال از آنها پیمان گرفتیم، و به آنها گفتیم: (براى توبه،) از در (بیت المقدس) با خضوع درآیید. و (نیز) گقتیم: روز شنبه تعدّى نکنید (و دست از کار بکشید.) و از آنان (در برابر همه اینها،) پیمان محکمى گرفتیم» امّا به هیچ یک از این پیمانها وفا نکردند (وَ رَفَعْنَا فَوْقَهُمُ الطُّورَ بِمِیثَاقِهِمْ وَ قُلْنَا لَهُمُ ادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا وَ قُلْنَا لَهُمْ لاَتَعْدُوا فِى السَّبْتِ وَ أَخَذْنَا مِنْهُمْ مِیثَاقًا غَلِیظًا).