«خطیئه» در بسیارى از موارد به معنى گناهانى است که از روى عمد تحقّق نیافته، ولى در آیه مورد بحث به معنى گناه کبیره یا آثار گناه است که بر قلب و جان انسان مى نشیند.
مفهوم احاطه گناه این است که انسان آن قدر در گناهان فرو رود که زندانى براى خود بسازد، زندانى که منافذ آن بسته باشد.