(آیه 64) در این آیه طرق نفوذ شیطان و اسباب و وسائلى را که در وسوسه هاى خود به آن متوسل مى شود به شکل جالب و گویایى چنین شرح مى دهد: «و هرکدام از آنها را مى توانى با صدایت تحریک کن» «وَاسْتَفْزِزْ مَنِ اسْتَطَعْتَ مِنْهُمْ بِصَوْتِکَ). «و لشکر سواره و پیاده ات را بر آنها گسیل دار»! (وَاَجْلِبْ عَلَیْهِمْ بِخَیْلِکَ وَرَجِلِکَ). شیطان دستیاران فراوانى از جنس خود و از جنس آدمیان دارد که براى اغواى مردم به او کمک مى دهند، بعضى سریعتر و نیرومندتر همچون لشکر سواره اند، و بعضى آرامتر و ضعیفتر همچون لشکر پیاده! «و در ثروت و فرزندانشان شرکت جوى»! (وَشارِکْهُمْ فِى الاَْمْوالِ وَالاَْوْلادِ). «و آنها را با وعده ها سرگرم کن»! (وَعِدْهُمْ). سپس هشدار مى دهد که: «ولى شیطان جز فریب و دروغ وعده اى به آنها نمى دهد» (وَما یَعِدُهُمُ الشَّیْطانُ اِلاّ غُرُورًا). (آیه 65) اما بدان «تو هرگز سلطه اى بر بندگان من نخواهى یافت» (اِنَّ عِبادى لَیْسَ لَکَ عَلَیْهِمْ سُلْطانٌ). «و همین قدر کافى است که پروردگارت (ولىّ و) حافظ آنها باشد» (وَکَفى بِرَبِّکَ وَکیلاً).