(آیه 58) در آخرین قسمت از آیات مربوط به سرگذشت قوم عاد و پیامبرشان هود، به مجازات دردناک این سرکشان اشاره کرده، نخست مى گوید: «و هنگامى که فرمان ما (دایر به مجازاتشان فرا رسید) هود و کسانى را که با او ایمان آورده بودند به خاطر رحمت و لطف خاصى که به آنان داشتیم رهایى بخشید» (وَلَمّا جاءَ اَمْرُنا نَجَّیْنا هُودًا وَالَّذینَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَة مِنّا).
و باز براى تأکید بیشتر مى فرماید: «و ما این قوم با ایمان را از عذاب شدید و غلیظ رهایى بخشیدیم» (وَنَجَّیَّناهُمْ مِنْ عَذاب غَلیظ).
(آیه 59) در این آیه گناهان قوم عاد را در سه موضوع خلاصه مى کند; نخست مى فرماید: «و این قوم عاد بود که آیات پروردگارشان را انکار کردند» و با لجاجت، هرگونه دلیل و مدرک روشنى را بر صدق دعوت پیامبرشان منکر شدند (وَتِلْکَ عادٌ جَحَدُوا بِآیاتِ رَبِّهِمْ).
دیگر این که: آنها از نظر عمل نیز «به عصیان و سرکشى در برابر پیامبران برخاستند» (وَعَصَوْا رُسُلَهُ).
سومین گناهشان این بود که فرمان خدا را رها کرده «و از فرمان هر جبّار عنیدى پیروى مى کردند» (وَاتَّبَعُوا اَمْرَ کُلِّ جَبّار عَنید).
چه گناهى از این گناهان بالاتر، ترک ایمان، مخالفت پیامبران و گردن نهادن به فرمان جباران عنید.
«جبّار» به کسى مى گویند که از روى خشم و غضب مى زند و مى کشد و نابود مى کند، و پیرو فرمان عقل نیست و «عَنید» کسى است که با حق و حقیقت، فوق العاده مخالف است و هیچ گاه زیر بار حق نمى رود.
این دو صفت، صفت بارز طاغوتها و مستکبران هر عصر و زمان است، که هرگز گوششان بدهکار حرف حق نیست، و با هر کس مخالف شدند با قساوت و بى رحمى، شکنجه مى کنند و مى کوبند و از میان مى برند.
(آیه 60) در این آیه که داستان هود و قوم عاد در آن پایان مى گیرد، نتیجه اعمال زشت و نادرست آنها را چنین بیان مى کند: «آنها به خاطر اعمالشان در این دنیا مورد لعن و نفرین واقع شدند، و بعد از مرگشان جز نام بد و تاریخ ننگین از آنها باقى نماند» (وَاُتْبِعُوا فى هذِهِ الدُّنْیا لَعْنَةً).
و در روز رستاخیز گفته مى شود: «بدانید که قوم عاد پروردگارشان را انکار کردند» (وَیَوْمَ الْقِیمَةِ اَلا اِنَّ عادًا کَفَرُوا رَبَّهُمْ).
«دور باد عاد، قوم هود از رحمت پروردگار» (اَلا بُعْدًا لِعاد قَوْمِ هُود).
با این که کلمه «عاد» براى معرفى این گروه کافى است در آیه فوق بعد از ذکر عاد، قوم هود نیز ذکر شده است که هم تأکید را مى رساند و هم اشاره به این است که; این گروه همان کسانى هستند که پیامبر دلسوزشان هود را آن همه ناراحت و متهم ساختند، و به همین جهت از رحمت خداوند دورند.
