یکى از نشانه هاى منافقان و اعمال زشت و شوم آنها که قرآن کراراً به آن اشاره کرده، این است که آنها براى پوشاندن چهره خود بسیارى از خلافکاریهاى خود را انکار مى کردند و با توسل به سوگندهاى دروغین مى خواستند مردم را فریب داده و از خود راضى کنند. در این آیه و آیه بعد قرآن مجید پرده از روى این عمل زشت برداشته و مسلمانان را آگاه مى سازد که تحت تأثیر این گونه سوگندهاى دروغین قرار نگیرند.

نخست مى گوید: «آنها براى شما سوگند به خدا یاد مى کنند تا شما را راضى کنند» (یَحْلِفُونَ بِاللهِ لَکُمْ لِیُرْضُوکُمْ).

روشن است که هدف آنها از این سوگندها، بیان حقیقت نیست. بلکه مى خواهند با فریب و نیرنگ چهره واقعیات را در نظرتان دگرگون جلوه دهند، و به مقاصد خود برسند. لذا قرآن مى گوید: «اگر آنها راست مى گویند و ایمان دارند، شایسته تر این است که خدا و پیامبرش را راضى کنند» ! (وَاللهُ وَرَسُولُهُ اَحَقُّ اَنْ یُرْضُوهُ اِنْ کانُوا مُؤْمِنینَ).

(آیه 63) در این آیه این گونه افراد منافق را شدیداً تهدید مى کند، و مى گوید: «مگر نمى دانند کسى که با خدا و رسولش دشمنى و مخالفت کند براى او آتش دوزخ است که جاودانه در آن مى ماند» (اَلَمْ یَعْلَمُوا اَنَّهُ مَنْ یُحادِدِاللهَ وَرَسُولَهُ فَاِنَّ لَهُ نارَ جَهَنَّمَ خالِدًا فیها).

سپس براى تأکید اضافه مى کند: «این رسوایى و ذلّت بزرگى است» (ذلِکَ الْخِزْىُ الْعَظیمُ).