در روایات متعددى که ذیل آیه فوق از پیامبر(صلى الله علیه وآله)و ائمه معصومین(علیهم السلام) نقل شده تعبیراتى دیده مى شود که از اهمیت فوق العاده نماز در مکتب اسلام پرده بر مى دارد.

از على(علیه السلام) نقل شده که مى فرماید: با رسول خدا(صلى الله علیه وآله) در مسجد، در انتظار نماز بودیم که مردى برخاست و عرض کرد: اى رسول خدا! من گناهى کرده ام. پیامبر(صلى الله علیه وآله)روى از او برگرداند. هنگامى که نماز تمام شد همان مرد برخاست و سخن اول را تکرار کرد; پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: آیا با ما این نماز را انجام ندادى؟ و براى آن به خوبى وضو نگرفتى؟ عرض کرد: آرى! فرمود: این کفاره گناه توست!

نماز، انسان را در برابر گناه بیمه مى کند، و نیز نماز زنگار گناه را از آیینه دل مى زداید.

نماز جوانه هاى ملکات عالى انسانى را در اعماق جان بشر مى رویاند، نماز اراده را قوى و قلب را پاک و روح را تطهیر مى کند، و به این ترتیب نماز در صورتى که به صورت جسم بى روح نباشد مکتب عالى تربیت است.

(آیه 115) به دنبال برنامه انسان ساز نماز و بیان تأثیرى که حسنات در زدودن سیئات دارد در این آیه فرمان به «صبر» مى دهد، و مى گوید: «و شکیبا باش که خدا اجر نیکوکاران را ضایع نمى کند» (وَاصْبِرْ فَاِنَّ اللهَ لا یُضیعُ اَجْرَ الُْمحْسِنینَ). یعنى نیکوکارى بدون صبر و ایستادگى میسر نیست.

واژه «صبر» هرگونه شکیبایى در برابر مشکلات، مخالفتها، آزارها، هیجانها، طغیانها و مصائب گوناگون را شامل مى شود.

«صبر» یک اصل کلى و اساسى است که در مواردى از قرآن همراه با نماز ذکر شده است شاید به این دلیل که نماز در انسان «حرکت» مى آفریند و دستور صبر، مقاومت ایجاد مى کند، و این دو یعنى «حرکت» و «مقاومت» هنگامى که دست به دست هم دهند عامل اصلى هرگونه پیروزى خواهند شد.