(آیه 25) همان گونه که در آغاز سوره بیان کردیم در این سوره، قسمتهاى قابل ملاحظه اى از تاریخ انبیاء پیشین بیان شده است:
نخست از داستان «نوح»(ع) پیامبر اولواالعزم شروع مى کند و ضمن 26 آیه نقاط اساسى تاریخ او را به صورت تکان دهنده اى شرح مى دهد.
در این آیه نخستین مرحله این دعوت بزرگ را بیان کرده و مى گوید: «ما نوح را به سوى قومش فرستادیم، (او به آنها اعلام کرد) که من بیم دهنده آشکارى هستم» (وَلَقَدْ اَرْسَلْنا نُوحًا اِلى قَوْمِه اِنّى لَکُمْ نَذیرٌ مُبینٌ).
(آیه 26) در این آیه پس از ضربه نخستین، محتواى رسالت خود را در یک جمله خلاصه مى کند و مى گوید: رسالت من این است «که غیر از الله دیگرى را پرستش نکنید» (اَنْ لا تَعْبُدُوا اِلاَّ اللهَ).
و بلافاصله پشت سر آن همان مسأله انذار و اعلام خطر را تکرار مى کند و مى گوید: «من بر شما از عذاب روز دردناکى بیمناکم» (اِنّى اَخافُ عَلَیْکُمْ عَذابَ یَوْم اَلیم).
در حقیقت توحید و پرستش الله (خداى یگانه یکتا) ریشه و اساس و زیربناى تمام دعوت پیامبران است.
اگر براستى همه افراد جامعه جز «الله» را پرستش نکنند و در مقابل انواع بتهاى ساختگى اعم از بتهاى برونى و درونى، خودخواهیها، هوى و هوسها، شهوتها، پول و مقام و جاه و جلال و زن و فرزند سر تعظیم فرود نیاورند، هیچ گونه نابسامانى در جوامع انسانى وجود نخواهد آمد.
(آیه 27) اکنون ببینیم نخستین عکس العمل طاغوتها و خودکامگان و صاحبان زر و زور آن عصر در برابر این دعوت بزرگ و اعلام خطر آشکار چه بود ؟
آنها سه پاسخ در برابر دعوت نوح دادند.
نخست «اشراف و ثروتمندان کافر فوم او (نوح) گفتند: ما تو را جز انسانى همانند خود نمى بینیم» (فَقالَ الْمَلاَُ الَّذینَ کَفَرُوا مِنْ قَوْمِه ما نَریکَ اِلاّ بَشَرًا مِثْلَنا). در حالى که رسالت الهى را باید فرشتگان بدوش کشند، به گمان این که مقام انسان از فرشته پایین تر است و یا درد انسان را فرشته بهتر از انسان مى داند !
دلیل دیگر آنها این بود که گفتند: اى نوح ! «ما در اطراف تو، و در میان آنها که از تو پیروى کرده اند کسى جز یک مشت اراذل و جوانان کم سن و سال ناآگاه و بى خبر که هرگز مسائل را بررسى نکرده اند نمى بینیم» (وَما نَریکَ اتَّبَعَکَ اِلاَّ الَّذینَ هُمْ اَراذِلُنا بادِىَ الرَّأْىِ).
بالاخره سومین ایراد آنها این بود که مى گفتند قطع نظر از این که تو انسان هستى نه فرشته، و علاوه بر این که ایمان آورندگان به تو نشان مى دهد که دعوتت محتواى صحیحى ندارد «اصولا ما هیچ گونه برترى براى شما بر خودمان نمى بینیم تا به خاطر آن از شما پیروى کنیم» (وَما نَرى لَکُمْ عَلَیْنا مِنْ فَضْل).
و به همین دلیل «ما گمان مى کنیم که شما دروغگو هستید» (بَلْ نَظُنُّکُمْ کاذِبینَ).
(آیه 28) در این آیه پاسخهاى منطقى نوح را در برابر این ماجراجویان بیان مى کند «نوح گفت: اى قوم من ! اگر من داراى دلیل و معجزه آشکارى از سوى پروردگارم باشم، و مرا در انجام این رسالت مشمول رحمت خود ساخته باشد، و این موضوع بر اثر عدم توجه بر شما مخفى مانده باشد» آیا باز هم رسالت مرا انکار مى کنید (قالَ یا قَوْمِ اَرَءَیْتُمْ اِنْ کُنْتُ عَلى بَیِّنَة مِنْ رَبّى وَآتینى رَحْمَةً مِنْ عِنْدِه فَعُمِّیَتْ عَلَیْکُمْ).
و در پایان آیه مى گوید: «آیا من مى توانم شما را بر پذیرش این بیّنه روشن مجبور سازم در حالى که (خود شما آمادگى ندارید و) از پذیرش و حتى تفکر و اندیشه پیرامون آن کراهت دارید» (اَنُلْزِمُکُمُوها وَاَنْتُمْ لَها کارِهُونَ).
