این آیه اشاره به یک قانون کلى و عمومى است، که عقل نیز آن را تأیید مى کند و آن این که تکلیف و مسؤولیت همواره بعد از بیان احکام است، و این همان چیزى است که در علم اصول از آن تعبیر به قاعده «قُبْح عِقاب بِلا بیان» مى شود.
لذا در آغاز مى فرماید: «چنین نبوده که خداوند گروهى را پس از هدایت گمراه سازد تا این که آنچه را که باید از آن بپرهیزند براى آنها تبیین کند» (وَما کانَ اللهُ لِیُضِلَّ قَوْمًا بَعْدَ اِذْ هَدیهُمْ حَتّى یُبَیِّنَ لَهُمْ ما یَتَّقُونَ).
و در پایان آیه مى فرماید: «خداوند به هر چیزى داناست» (اِنَّ اللهَ بِکُلِّ شَىْء عَلیمٌ).
یعنى; علم و دانایى خداوند ایجاب مى کند که تا چیزى را براى بندگان بیان نکرده است، کسى را در برابر آن مسؤول نداند و مؤاخذه نکند.
(آیه 116) در این آیه روى این مسأله تکیه و تأکید مى کند که: «حکومت آسمانها و زمین براى خداست» (اِنَّ اللهَ لَهُ مُلْکُ السَّمواتِ وَالاَْرْضِ).
و نظام حیات و مرگ نیز در کف قدرت اوست، اوست که «زنده مى کند و مى میراند» (یُحْیى وَیُمیتُ).
و بنابراین «هیچ ولىّ و سرپرست و یاورى جز خدا ندارید» (وَما لَکُمْ مِنْ دُونِ اللهِ مِنْ وَلِىٍّ وَلا نَصیر).
اشاره به این که، شما نباید بر غیر او تکیه کنید، و بیگانگان از خدا را پناهگاه یا مورد علاقه خود قرار دهید، و پیوند محبت خویش را با این دشمنان خدا از طریق استغفار یا غیر آن بر قرار و محکم دارید.
