(آیه 112) پس از ذکر سرگذشت پیامبران و اقوام پیشین و رمز موفقیت و پیروزى آنها و پس از دلدارى و تقویت اراده پیامبر از این طریق در این آیه، مهمترین دستور را به پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) مى دهد و مى گوید: «استقامت کن همان گونه که به تو دستور داده شده است» (فَاسْتَقِمْ کَما اُمِرْتَ).

استقامت کن در راه تبلیغ و ارشاد، استقامت کن در طریق مبارزه و پیکار استقامت کن در انجام وظائف الهى و پیاده کردن تعلیمات قرآن.

ولى این استقامت نه به خاطر خوشایند این و آن باشد و نه از روى تظاهر و ریا، و نه براى کسب عنوان قهرمانى ونه براى بدست آوردن مقام و ثروت و کسب موفقیت و قدرت، بلکه تنها به خاطر فرمان خدا و آن گونه که به تو دستور داده شده است باید باشد.

اما این دستور تنها مربوط به تو نیست، هم تو باید استقامت کنى «و همچنین کسانى که با تو به سوى خدا آمده اند» باید استقامت کنند (وَمَنْ تابَ مَعَکَ).

استقامتى خالى از افراط و تفریط، و زیاده و نقصان «و طغیان نکنید» (وَلا تَطْغَوْا). یعنى، استقامتى که در آن طغیان وجود نداشته باشد.

«چرا که خداوند از اعمال شما آگاه است» (اِنَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصیرٌ).

و هیچ حرکت و سکون و سخن و برنامه اى بر او مخفى نمى ماند.