در تعقیب آیات گذشته که از منکران قیامت و مشرکان لجوج سخن مى گفت، این آیه از مهاجران راستین و پاکباز سخن مى گوید، تا وضع دو گروه در مقایسه با یکدیگر روشن گردد. نخست مى گوید: «آنها که پس از ستم دیدن در راه خدا، هجرت کردند، در این دنیا جایگاه و مقام خوبى به آنها مى دهیم» (وَالَّذینَ هاجَرُوا فِى اللهِ مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فِى الدُّنْیا حَسَنَةً). چرا که آنها با نهایت اخلاص براى گسترش دعوت اسلام به تمام زندگى خویش پشتِ پا زدند. این پاداش دنیاى آنهاست «اما پادش آخرت، اگر بدانند، بسیار بزرگتر است» (وَلاََجْرُ الاْخِرَةِ اَکْبَرُ لَوْ کانُوا یَعْلَمُونَ). (آیه 42) سپس در این آیه، این مهاجران راستین و پراستقامت و باایمان را با دو صفت توصیف کرده، مى گوید: «آنها کسانى هستند که شکیبایى و صبر و استقامت را پیشه خود ساخته، و توکل و تکیه آنها بر پروردگارشان است» (اَلَّذینَ صَبَرُوا وَعَلى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ).