(آیه 29) این آیه نیز دنباله پاسخگویى به بهانه جوییهاى قوم نوح است.
نخست یکى از دلائل نبوت را که نوح براى روشن ساختن قوم تاریکدل بیان کرده، بازگو مى کند: «اى قوم من! در برابر این دعوت از شما مال و ثروت و اجر و پاداشى مطالبه نمى کنم» (وَیا قَوْمِ لا اَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ مالاً).
«اجر و پاداش من تنها بر خداست» (اِنْ اَجْرِىَ اِلاّ عَلَى اللهِ).
خدایى که مرا مبعوث به نبوت ساخته و مأمور به دعوت خلق کرده است.
و این میزان و الگویى است براى شناخت رهبران راستین، از فرصت طلبان دروغین،که هرگامى را برمى دارند بطورمستقیم یا غیرمستقیم هدف مادى از آن دارند.
سپس در پاسخ آنها که اصرار داشتند نوح ایمان آورندگان فقیر و یا کم سن و سال را از خود براند با قاطعیت مى گوید: «من هرگز کسانى را که ایمان آورده اند طرد نمى کنم» (وَما اَنَا بِطارِدِ الَّذینَ آمَنُوا).
«چرا که آنها با پروردگار خویش ملاقات خواهند کرد» و در سراى دیگر خصم من در برابر او خواهند بود (اِنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ).
در پایان آیه به آنها اعلام مى کند که: «من شما را مردمى جاهل مى دانم» (وَلکِنّى اَریکُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ).
(آیه 30) در این آیه براى توضیح بیشتر به آنها مى گوید: «اى قوم من ! اگر این گروه باایمان را طرد کنم چه کسى در برابر خدا (در آن دادگاه بزرگ عدالت وحتى در این جهان) مرا یارى خواهد کرد» ؟! (وَیا قَوْمِ مَنْ یَنْصُرُنى مِنَ اللهِ اِنْ طَرَدْتُهُمْ).
طرد افراد صالح و مؤمن کار ساده اى نیست، آنها فرداى قیامت دشمن من خواهند بود و هیچ کس نمى تواند در آنجا از من دفاع کند، و نیز ممکن است مجازات الهى در این جهان دامن مرا بگیرد «آیا اندیشه نمى کنید» تا بدانید آنچه مى گویم عین حقیقت است (اَفَلا تَذَکَّرُونَ).
(آیه 31) آخرین سخنى که نوح در پاسخ ایرادهاى واهى قوم به آنها مى گوید این است که اگر شما خیال مى کنید و انتظار دارید من امتیازى جز از طریق وحى و اعجاز بر شما داشته باشم اشتباه است، با صراحت باید بگویم که: «من نه به شما مى گویم خزائن الهى در اختیار من است» و نه هر کارى بخواهم مى توانم انجام دهم (وَلا اَقُولُ لَکُمْ عِنْدى خَزائِنُ اللهِ).
«و نه مى گویم من فرشته ام» (وَلا اَقُولُ اِنّى مَلَکٌ).
این گونه ادعاهاى بزرگ و دروغین مخصوص مدّعیان کاذب است، و هیچ گاه یک پیامبر راستین چنین ادّعاهایى نخواهد کرد.
در پایان آیه بار دیگر به موضوع ایمان آورندگان مستضعف پرداخته و تأکید مى کند که: «من هرگز نمى توانم در باره این افرادى که در چشم شما حقیرند بگویم: خداوند خیر و پاداش نیکى به آنها نخواهد داد» (وَلا اَقُولُ لِلَّذینَ تَزْدَرى اَعْیُنُکُمْ لَنْ یُؤْتِیَهُمُ اللهُ خَیْرًا).
بلکه به عکس خیر این جهان و آن جهان مال آنهاست، هر چند دستشان از مال و ثروت تهى است، این شما هستید که بر اثر خیالات خام، خیر را در مال و مقام یا سن و سال منحصر ساخته اید و از حقیقت و معنى بکلى بیخبرید.
و به فرض که گفته شما راست باشد و آنها اراذل و اوباش باشند «خدا از درون جان آنها و نیاتشان آگاهتر است» (اَللهُ اَعْلَمُ بِما فى اَنْفُسِهِمْ).
من که جز ایمان و صداقت از آنها چیزى نمى بینم، و به همین دلیل وظیفه دارم آنان را بپذیرم، من مأمور به ظاهرم و بنده شناس خداست !
و اگر غیر از این کارى کنم «مسلماً در این صورت از ستمکاران خواهم بود» (اِنّى اِذًا لَمِنَ الظّالِمینَ).
