پس از بیان عظمت و اعجاز قرآن در آیات گذشته در اینجا به قسمتى از بهانه جوئیهاى لجوجانه مشرکان اشاره مى کند که در شش قسمت بیان شده است:

1ـ نخست مى گوید: «و آنها گفتند: ما هرگز به تو ایمان نمى آوریم مگر این که از این سرزمین چشمه پرآبى براى ما خارج کنى»! (وَقالُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتّى تَفْجُرَ لَنا مِنَ الاَْرْضِ یَنْبُوعًا).

(آیه 91) دوم: «یا این که باغى از درختان خرما و انگور در اختیار تو باشد که جویبارها و نهرها در لابلاى درختانش به جریان اندازى»! (اَوْ تَکُونَ لَکَ جَنَّةٌ مِنْ نَخیل وَعِنَب فَتُفَجِّرَ الاَْنْهارَ خِلالَها تَفْجیرًا).

(آیه 92) سوم: «یا آسمان را چنان که مى پندارى قطعه قطعه بر سرما فرود آرى» (اَوْ تُسْقِطَ السَّماءَ کَما زَعَمْتَ عَلَیْنا کِسَفًا).

4ـ «یا خداوند و فرشتگان را در برابر ما رو در رو بیاورى» (اَوْ تَأْتِىَ بِاللهِ وَالْمَلائِکَةِ قَبیلاً).

(آیه 93) پنجم: «یا براى تو خانه اى پرنقش و نگار از طلا باشد» (اَوْ یَکُونَ لَکَ بَیْتٌ مِنْ زُخْرُف).

6ـ «یا به آسمان بالا روى! حتى اگر به آسمان روى ایمان نمى آوریم مگر آن که نامه اى بر ما فرود آورى که آن را بخوانیم» (اَوْ تَرقى فِى السَّماءِ وَلَنْ نُؤْمِنَ لِرُقِیِّکَ حَتّى تُنَزِّلَ عَلَیْنا کِتابًا نَقْرَؤُهُ).

در پایان این آیات مى خوانیم که خداوند به پیامبرش دستور مى دهد که در برابر این پیشنهادهاى ضدونقیض و بى پایه و گاهى مضحک «بگو: منزه است پروردگارم» از این سخنان بى معنى (قُلْ سُبْحانَ رَبّى).

«مگر من جز انسانى فرستاده خدا هستم» (هَلْ کُنْتُ اِلاّ بَشَرًا رَسُولاً).

و وظیفه پیامبر ارائه معجزه است به مقدارى که صدق دعوت او ثابت شود و بیش از این چیزى بر او نیست.