(آیه 90) در مورد نزول این آیه و سه آیه بعد از آن چنین نقل شده که: «گروهى از مشرکان مکه در کنار خانه کعبه اجتماع کردند و با یکدیگر پیرامون کار پیامبر سخن گفتند، سرانجام چنین نتیجه گرفتند که باید کسى را به سراغ محمّد فرستاد و به او پیغام داد که اشراف قریش آماده سخن گفتن با تواند، نزد ما بیا.
پیامبر(صلى الله علیه وآله)به امید این که شاید نور ایمان در قلب آنها درخشیدن گرفته و آماده پذیرش حق شده اند فوراً به سراغ آنها شتافت.
اما با این سخنان روبرو شد:
اى محمّد! ما تو را براى اتمام حجت به اینجا خوانده ایم. بگو ببینیم درد تو چیست و چه مى خواهى؟!
پیامبر(صلى الله علیه وآله)فرمود: خداوند مرا به سوى شما فرستاده و کتاب آسمانى بر من نازل کرده اگر آن را بپذیرید، در دنیا و آخرت به نفع شما خواهد بود و اگر نپذیرید صبر مى کنم تا خدا میان من و شما داورى کند.
گفتند: بسیار خوب، حال که چنین مى گویى هیچ شهرى تنگتر از شهر ما نیست (اطراف مکه را کوههاى نزدیک به هم فرا گرفته) از پروردگارت بخواه این کوهها را عقب بنشاند و نهرهاى آب همچون نهرهاى شام و عراق در این سرزمین خشک و بى آب و علف جارى سازد.
پیامبر(صلى الله علیه وآله)با بى اعتنایى فرمود: من مأمور به این کارها نیستم.
گفتند: پس قطعاتى از سنگهاى آسمانى را ـآنگونه که گمان مى کنى خدایت هر وقت بخواهد مى تواند بر سر ما بیفکند ـ برما فرود آر!
فرمود: این مربوط به خداست اگر بخواهد مى کند.
یکى از آن میان صدا زد: ما با این کارها نیز ایمان نمى آوریم، هنگامى ایمان خواهیم آورد که خدا و فرشتگان را بیاورى و در برابر ما قرار دهى!
پیامبر (هنگامى که این لاطائلات را شنید) از جا برخاست تا آن مجلس را ترک کند بعضى از آن گروه به دنبال حضرت حرکت کردند و گفتند: اى محمّد! قوم تو هر پیشنهادى کردند قبول نکردى، به خدا سوگند هرگز به تو ایمان نخواهیم آورد تا به آسمان بالا روى، و چند نفر از ملائکه را پس از بازگشت با خود بیاورى! و نامه اى در دست داشته باشى که گواهى بر صدق دعوتت دهد!
پیامبر(صلى الله علیه وآله) در حالى که قلبش را هاله اى از اندوه و غم به خاطر جهل و لجاجت و استکبار این قوم فراگرفته بود از نزد آنها بازگشت... .
در این هنگام این آیات نازل شد و به گفتگوهاى آنها پاسخ داد».
