(آیه 45) در این آیه و آیه بعد شش دستور مهم به مسلمانان داده شده است:
1ـ نخست مى گوید: «اى کسانى که ایمان آورده اید! هنگامى که گروهى از دشمنان را در برابر خود در میدان نبرد ببینید ثابت قدم باشید» (یا اَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اِذا لَقیتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا)، یعنى دیگر از نشانه هاى بارز ایمان ثابت قدم در همه زمینه ها مخصوصاً در پیکار با دشمنان حق است.
2ـ «خدا را فراوان یاد کنید تا رستگار و پیروز شوید» (وَاذْکُرُوا اللهَ کَثیرًا لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ).
شک نیست که منظور از یاد خدا تنها ذکر لفظى نیست، بلکه خدا را در درون جان حاضر دیدن است، این توجه به خدا روحیه سرباز مجاهد را تقویت مى کند و در پرتو آن احساس مى نماید که در میدان مبارزه تنها نیست، تکیه گاه نیرومندى دارد که هیچ قدرتى در برابر آن مقاومت نمى کند، و اگر هم کشته شود به بزرگترین سعادت، یعنى سعادت شهادت رسیده است.
(آیه 46) سوم: یکى دیگر از مهمترین برنامه هاى مبارزه، توجه به مسأله رهبرى و اطاعت از دستور پیشوا و رهبر است همان دستورى که اگر انجام نمى گرفت جنگ بدر به شکست کامل مسلمانان منتهى مى شد، لذا در این آیه مى گوید: «و فرمان خدا و پیامبرش را اطاعت نمایید» (وَاَطیعُوااللهَ وَرَسُولَهُ).
4ـ «و از پراکندگى و نزاع بپرهیزید تا سست نشوید» (وَلا تَنازَعُوا فَتَفْشَلُوا).
زیرا کشمکش و نزاع و اختلاف مجاهدان در برابر دشمن نخستین اثرش سستى و ناتوانى و ضعف در مبارزه است.
«و نتیجه این سستى و فتور از میان رفتن قدرت و قوّت و هیبت و عظمت شماست» (وَتَذْهَبَ ریحُکُمْ).
5ـ سپس دستور به استقامت در برابر دشمنان و در مقابل حوادث سخت داده، مى گوید: «استقامت کنید که خداوند با استقامت کنندگان است» (وَاصْبِرُوا اِنَّ اللهَ مَعَ الصّابِرینَ).
تفاوت میان ثبات قدم (دستور اول) و استقامت و صبر (دستور پنجم) از این نظر است که ثبات قدم بیشتر جنبه جسمانى و ظاهرى دارد، در حالى که استقامت و صبر بیشتر جنبه هاى روانى باطنى را شامل مى شود.
(آیه 47) ششم: در این آیه مسلمانان را از پیروى کارهاى ابلهانه و اعمال غرورآمیز و بى محتوا و سر و صداهاى توخالى و بى معنى باز مى دارد، و با اشاره به جریان کار ابوجهل و طرز افکار او و ادیانش مى فرماید: «و مانند کسانى نباشید که از سرزمین خود از روى غرور و هوى پرستى و خودنمایى در برابر مردم (بسوى میدان بدر) خارج شدند» (وَلا تَکُونُوا کَالَّذینَ خَرَجُوا مِنْ دِیارِهِمْ بَطَرًا وَرِئاءَ النّاسِ).
«همانها که (مردم را) از راه خدا باز مى داشتند» و سرانجام شکست خوردند (وَیَصُدُّونَ عَنْ سَبیلِ اللهِ). هم هدفشان نامقدّس بود و هم وسایل رسیدنشان به این هدف.
« خداوند به کارهایى که این گونه افراد انجام مى دهند محیط است و از اعمالشان باخبر» (وَاللهُ بِما یَعْمَلُونَ مُحیطٌ).
