(آیه 56) در اینجا یکى دیگر از اعمال و حالات منافقان به روشنى ترسیم شده است مى گوید: «آنها به خدا سوگند یاد مى کنند که از شما هستند» (وَیَحْلِفُونَ بِاللهِ اِنَّهُمْ لَمِنْکُمْ).

«در حالى که نه از شما هستند (و نه در چیزى با شما موافقند) بلکه آنها گروهى هستند که فوق العاده مى ترسند» و از شدت ترس کفر را پنهان کرده اظهار ایمان مى کنند مبادا گرفتار شوند (وَماهُمْ مِنْکُمْ وَلکِنَّهُمْ قَوْمٌ یَفْرَقُونَ).

(آیه 57) در این آیه شدت بغض و عداوت و نفرت آنها را از مؤمنان در عبارتى کوتاه اما بسیار رسا و گویا منعکس کرده، مى گوید: «آنها چنان هستند که اگر پناهگاهى (همانند یک دژ محکم) بیابند، یا دسترسى به غارهایى در کوهها داشته باشند، یا بتوانند راهى در زیرزمین پیدا کنند، با سرعت هر چه بیشتر به سوى آن مى شتابند» تا از شما دور شوند و بتوانند کینه و عدوات خود را آشکار سازند (لَوْ یَجِدُونَ مَلْجَأً اَوْ مَغارات اَوْ مُدَّخَلاً لَوَلَّوْا اِلَیْهِ وَهُمْ یَجْمَحُونَ).

این یکى از رساترین تعبیراتى است که قرآن در باره ترس و وحشت منافقان و یا بغض و نفرت آنان بیان کرده که آنها اگر در کوهها و حتى زیر و روى زمین راه فرارى پیدا کنند از ترس یا عداوت از شما دور مى شوند ولى چون قوم و قبیله و اموال و ثروتى در محیط شما دارند مجبورند دندان بر جگر بگذارند و بمانند !