همان گونه که قبلا هم گفته ایم، سوره هاى مکّى چون در آغاز دعوت پیامبر(صلى الله علیه وآله) و به هنگام درگیرى شدید با مشرکان نازل شده است غالباً پیرامون مسائل عقیدتى مخصوصاً دعوت به توحید و مبارزه با شرک و اثبات معاد سخن مى گوید، در حالى که سوره هاى مدنى که پس از گسترش اسلام و تشکیل حکومت اسلامى نازل گردید، پیرامون احکام و مسائل مربوط به نظامات اجتماعى، طبق نیازمندیهاى جامعه بحث مى کند.
این سوره که از سوره هاى مکى است نیز همین برنامه را تعقیب کرده است و پس از اشاره به به حقانیت و عظمت قرآن، به بیان آیات توحید و اسرار آفرینش که نشانه هاى ذات پاک خدا هستند مى پردازد.
سپس به بحث معاد و زندگى نوین انسان و دادگاه عدل پروردگار مى پردازد. و این «مجموعه معرفى مبدأ و معاد» را، با بیان مسؤولیتهاى مردم و وظائفشان تکمیل مى کند.
دگربار به مسأله توحید باز مى گردد. سپس براى شناخت حق و باطل، مثال مى زند، مثالهایى زنده و محسوس، و براى همه قابل درک.
و از آنجا که ثمره نهایى ایمان به توحید و معاد، همان برنامه هاى سازنده و عملى است به دنبال این بحثها، مردم را به وفاى به عهد و صله رحم و صبر و استقامت و انفاق در پنهان و آشکار و ترک انتقامجویى دعوت مى کند.
و سرانجام دست مردم را مى گیرد و به اعماق تاریخ مى کشاند و سرگذشت دردناک اقوام یاغى و سرکش گذشته را نشان مى دهد.
بنابراین سوره رعد، از عقاید و ایمان شروع مى شود، و به اعمال و برنامه هاى انسان سازى پایان مى یابد.
(آیه 1) بار دیگر به حروف مقطعه برخورد مى کنیم، منتها این سوره تنها سوره اى است که در آغاز «الف، لام، میم، راء» (المر) دیده مى شود.
محتمل است این ترکیب اشاره به این باشد که محتواى سوره «رعد» جامع محتواى هر دو گروه از سوره هایى است که با «الم» و «الر» آغاز مى شود.
به هر حال نخستین آیه این سوره از عظمت قرآن سخن مى گوید: «اینها آیات کتاب بزرگ آسمانى است» (تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ).
«و آنچه از پروردگارت بر تو نازل شده است حق است» (وَالَّذى اُنْزِلَ اِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ الْحَقُّ).
و جاى هیچ گونه شک و تردید در آن دیده نمى شود، چرا که بیان کننده حقایق عینى جهان آفرینش و روابط آن با انسانها مى باشد.
«ولى بیشتر مردم ایمان نمى آورند» (وَلکِنَّ اَکْثَرَ النّاسِ لا یُؤْمِنُونَ).
