پس از اشاره به وضع منافقان داخل و خارج مدینه در آیه قبل در اینجا با اشاره به وضع گروهى از مسلمانان گناهکار که اقدام به توبه و جبران اعمال سوء خود کردند، مى فرماید: «گروه دیگرى از آنها به گناهان خود اعتراف کردند» (وَآخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ).
«و اعمال صالح و ناصالح را به هم آویختند» (خَلَطُوا عَمَلاً صالِحًا
وآخَرَ سَیِّئًا).
سپس اضافه مى کند: «امید مى رود که خداوند توبه آنها را بپذیرد» و رحمت خویش را به آنان باز گرداند (عَسَى اللهُ اَنْ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ).
«زیرا خداوند آمرزند و مهربان است» و داراى رحمتى وسیع و گسترده
(اِنَّ اللهَ غَفُورٌ رَحیمٌ).