در این آیه نیز به گروه چهارمى اشاره مى کند که آنها هم از شرکت در جهاد معاف شدند، مى گوید: «همچنین بر آن گروه ایراد نیست که وقتى نزد تو آمدند که مرکبى براى شرکت در میدان جهاد در اختیارشان بگذارى، گفتى مرکبى در اختیار ندارم که شما را بر آن سوار کنم، ناچار از نزد تو خارج شدند در حالى که چشمهایشان اشکبار بود، و این اشک به خاطر اندوهى بود که از نداشتن وسیله براى انفاق در راه خدا سرچشمه مى گرفت» (وَلا عَلَى الَّذینَ اِذا ما اَتَوکَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لا اَجِدُ ما اَحْمِلُکُمْ عَلَیْهِ تَوَلَّوْا وَاَعْیُنُهُمْ تَفیضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَنًا اَلاّ یَجِدُوا ما یُنْفِقُونَ).

(آیه 93) در این آیه، حال گروه پنجم را شرح مى دهد یعنى آنها که به هیچوجه در پیشگاه خدا معذور نبوده و نخواهند بود، مى فرماید: «راه مؤاخذه و مجازات تنها به روى کسانى گشوده است که از تو اجازه مى خواهند در جهاد شرکت نکنند در حالى که امکانات کافى و وسائل لازم براى این کار در اختیار دارند و کاملا بى نیازند» (اِنَّمَا السَّبیلُ عَلَى الَّذینَ یَسْتَأْذِنُونَکَ وَهُمْ اَغْنِیاءُ).

سپس اضافه مى کند: این ننگ براى آنها بس است که «راضى شدند با افراد ناتوان و بیمار و معلول در مدینه بمانند» و از افتخار شرکت در جهاد محروم گردند (رَضُوا بِاَنْ یَکُونُوا مَعَ الْخَوالِفِ).

و این کیفر نیز آنها را بس که خداوند قدرت تفکر و ادراک را از آنها به خاطر اعمال زشتشان گرفته «و بر دلهایشان مهر نهاده و به همین دلیل چیزى نمى دانند» (وَطَبَعَ اللهُ عَلى قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لا یَعْلَمُونَ).

از این آیه به خوبى روحیه قوى و عالى سربازان اسلام روشن مى شود که چگونه افتخار جهاد و شهادت را بر هر افتخار دیگرى مقدم مى داشتند، و از همین جا یکى از عوامل مهم پیشرفت سریع اسلام در آن روز و عقب ماندگى امروز ما روشن مى شود.