در آیات بسیارى، مدح و تمجید از دنیا یا امکانات مادى آن شده است. ولى با این همه اهمیتى که به مواهب و نعمتهاى مادى داده شده، تعبیراتى که قویّاً آن را تحقیر مى کند در آیات قرآن به چشم مى خورد. این تعبیرات دوگانه عیناً در روایات اسلامى نیز دیده مى شود. پاسخ این سؤال را با مراجعه به خود قرآن این چنین مى توان گفت که: مواهب جهان مادى که همه از نعمتهاى خداست و حتماً وجودش در نظام خلقت لازم بوده و هست اگر به عنوان وسیله اى براى رسیدن به سعادت و تکامل معنوى انسان مورد بهره بردارى قرار گیرد از هر نظر قابل تحسین است. و اما اگر به عنوان یک هدف و نه وسیله مورد توجه قرار گیرد و از ارزشهاى معنوى و انسانى بریده شود که در این هنگام طبعاً مایه غرور و غفلت و طغیان و سرکشى و ظلم و بیدادگرى خواهد بود، درخور هرگونه نکوهش و مذمت است.