(آیه 73) در اینجا سخن الهى در باره این قوم اوج مى گیرد و در دو آیه فشرده و کوتاه سرنوشت شوم آنها را به صورتى قاطع و کوبنده و بسیار عبرت انگیز بیان مى کند، و مى گوید: «سرانجام فریاد تکان دهنده و صیحه وحشتناکى به هنگام طلوع آفتاب، همه را فرا گرفت» (فَاَخَذَتْهُمُ الصَّیْحَةُ مُشْرِقینَ).
این صیحه ممکن است صداى یک صاعقه عظیم و یا صداى یک زلزله وحشتناک بوده باشد.
(آیه 74) ولى به این اکتفا ننمودیم بلکه شهر آنها را بکلى زیر و رو کردیم «بالاى آن را پایین (و پایین را بالا) قرار دادیم»! (فَجَعَلْنا عالِیَها سافِلَها).
این مجازات نیز براى آنها کافى نبود «به دنبال آن بارانى از سجیل (گِلهاى متحجر شده) بر سر آنان فرو ریختیم»! (وَاَمْطَرْنا عَلَیْهِمْ حِجارَةً مِنْ سِجّیل).
نازل شدن این عذابهاى سه گانه (صیحه وحشتناک ـزیر و رو شدنـ بارانى از سنگ) هرکدام به تنهایى کافى بودکه قومى را به هلاکت برساند، اما براى شدت گناه و جسور بودن آنها در تن دادن به آلودگى و ننگ، و همچنین براى عبرت دیگران، خداوند مجازات آنها را مضاعف کرد.
(آیه 75) اینجاست که قرآن به نتیجه گیرى تربیتى و اخلاقى پرداخته، مى گوید: «در این (سرگذشت عبرت انگیز) نشانه هایى است براى هوشیاران» (اِنَّ فى ذلِکَ لاَیات لِلْمُتَوَسِّمینَ).
آنها که با فِراست و هوشیارى و بینش مخصوص خود از هر علامتى جریانى را کشف مى کنند و از هر اشاره اى حقیقتى و از هر نکته اى، مطلب مهم و آموزنده اى را.
(آیه 76) اما تصور نکنید که آثار آنها بکلى از میان رفته، نه «آثار آنها بر سر راه کاروانیان و گذرکنندگان همواره ثابت و برقرار است» (وَاِنَّها لَبِسَبیل مُقیم).
(آیه 77) باز هم به عنوان تأکید بیشتر و دعوت افراد با ایمان به تفکر و اندیشه در این داستان عبرت انگیز اضافه مى کند که: «در این (داستان) نشانه اى است براى افراد با ایمان» (اِنَّ فى ذلِکَ لاَیَةً لِلْمُؤْمِنینَ). چرا که مؤمنان راستین بافراست و کاملا هوشیارند.
چگونه ممکن است انسان ایمان داشته باشد و این سرگذشت تکان دهنده را بخواند و عبرتها نگیرد ؟!
