(آیه 48) در این آیه اشاره به فرود آمدن نوح از کشتى و تجدید حیات و زندگى عادى بر روى زمین شده است.

نخست مى گوید: «به نوح خطاب شد که اى نوح ! به سلامت و با برکت از ناحیه ما بر تو و بر آنها که با تواند فرود آى» (قیلَ یا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلام مِنّا وَبَرَکات عَلَیْکَ وَعَلى اُمَم مِمَّنْ مَعَکَ).

بدون شک «طوفان» همه آثار حیات را در هم کوبیده بود، و طبعاً زمینهاى آباد، مراتع سرسبز و باغهاى خرم، همگى ویران شده بودند، و در این هنگام بیم آن مى رفت که نوح و یارانش از نظر «زندگى» و «تغذیه» در مضیقه شدید قرار گیرند، اما خداوند به این گروه مؤمنان اطمینان داد که درهاى برکات الهى به روى شما گشوده خواهد شد و از نظر زندگى هیچ گونه نگرانى به خود راه ندهید که محیطى «سالم» و پربرکت براى شما فراهم است.

سپس اضافه مى کند: با این همه باز در آینده از نسل همین مؤمنان «امتهایى بهوجود مى آیند که انواع نعمتها را به آنها مى بخشیم (ولى آنها در غرور و غفلت فرو مى روند) سپس عذاب دردناکى از سوى ما به آنها مى رسد» (وَاُمَمٌ سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ یَمَسُّهُمْ مِنّا عَذابٌ اَلیمٌ).

(آیه 49) در این آیه که با آن داستان نوح در این سوره پایان مى گیرد، یک اشاره کلى به تمام آنچه گذشت مى کند و مى فرماید: «اینها همه از اخبار غیب است که به تو (اى پیامبر) وحى مى کنیم» (تِلْکَ مِنْ اَنْباءِ الْغَیْبِ نُوحیها اِلَیْکَ).

«هیچ گاه نه تو و نه قوم تو قبل از این از آن آگاهى نداشتید» (ما کُنْتَ تَعْلَمُها اَنْتَ وَلا قَوْمُکَ مِنْ قَبْلِ هذا).

با توجه به آنچه در باره نوح به تو وحى شد و آن همه مشکلاتى که نوح در دعوتش با آن روبرو بود، و با این حال استقامت ورزید «تو هم صبر و استقامت کن، چرا که سرانجام پیروزى براى پرهیزکاران است» (فَاصْبِرْ اِنَّ الْعاقِبَةَ لِلْمُتَّقینَ).

از این آیه استفاده مى شود که بر خلاف آنچه برخى مى پندارند، پیامبران (از علم غیب آگاهى داشتند، منتها این آگاهى از طریق الهى و به مقدارى که خدا مى خواست بود، نه این که از پیش خود چیزى بدانند.

در اینجا داستان نوح را با تمام شگفتیها و عبرتهایش رها کرده و به سراغ پیامبر بزرگ دیگرى یعنى هود که این سوره به نام او نامیده شده است مى رویم.