(آیه 57) دومین بدعت شوم مشرکان این بود که: آنها (در پندار خود) براى خداوند دختران قرار مى دهند; منزه است» از این که فرزندى داشته باشد (وَیَجْعَلُونَ لِلّهِ الْبَناتِ سُبْحانَهُ). خداوندى که از هرگونه آلایش جسمانى پاک است.
«ولى براى خودشان آنچه را میل دارند قائل مى شوند» (وَلَهُمْ ما یَشْتَهُونَ).
یعنى، هرگز حاضر نبودند همین دختران را که براى خدا قائل شده بودند براى خود نیز قائل شوند و اصلا دختر براى آنها عیب و ننگ محسوب مى شد !
(آیه 58) این آیه براى تکمیل مطلب فوق اشاره به سومین عادت زشت و شوم آنها کرده، مى گوید: «هنگامى که به یکى از آنها بشارت داده شود، خدا دخترى به تو داده آن چنان از فرط ناراحتى چهره اش تغییر مى کند که صورتش سیاه مى شود» ! (وَاِذا بُشِّرَ اَحَدُهُمْ بِالاُْنْثى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا).
«و مملو از خشم و غضب مى گردد» (وَهُوَ کَظیمٌ).
(آیه 59) کار به همین جا پایان نمى گیرد او براى نجات از این ننگ و عار که به پندار نادرستش، دامنش را گرفته «از قوم و قبیله خود به خاطر این بشارت بدى که به او داده شده است متوارى مى گردد» (یَتَوارى مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ ما بُشِّرَ بِه).
باز هم دائماً در این فکر غوطهور است که «آیا این ننگ را بر خود بپذیرد و دختر را نگهدارد و یا آن را زنده در زیر خاک پنهان سازد» ! (أَیُمْسِکُهُ عَلى هُون اَمْ یَدُسُّهُ فِى التُّرابِ).
در پایان آیه این حکم ظالمانه و شقاوت آمیز غیرانسانى را با صراحت هر چه بیشتر محکوم کرده، مى گوید: «چه بد حکم مى کنند» ! (اَلا ساءَ ما یَحْکُمُونَ).
(آیه 60) سرانجام ریشه این همه آلودگیها و بدبختیها را چنین معرفى مى کند که: اینها همه زاییده عدم ایمان آخرت است و «براى آنها که به سراى آخرت ایمان ندارند صفات زشت است» (لِلَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ بِالاْخِرَةِ مَثَلُ السُّوءِ).
«و براى خداوند صفات عالى است» (وَلِلّهِ الْمَثَلُ الاَْعْلى).
«و او قادر حکیم است» (وَهُوَ الْعَزیزُ الْحَکیمُ).
فراموش کردن خدا و همچنین فراموش کردن دادگاه عدل او انگیزه همه پستیها و زشتیها و انحرافها و خرافات است.
