(آیه 123) به تناسب بحثهایى که تاکنون پیرامون جهاد در این سوره ذکر شده در این آیه به دو دستور دیگر در زمینه این موضوع مهم اسلامى اشاره گردیده است.

نخست روى سخن را به مؤمنان کرده، مى گوید: «اى کسانى که ایمان آورده اید ! با کفارى که به شما نزدیکترند پیکار کنید» (یا اَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا قاتِلُوا الَّذینَ یَلُونَکُمْ مِنَ الْکُفّارِ).

آیه فوق گرچه از «پیکار مسلحانه»، و از «فاصله مکانى» سخن مى گوید، ولى بعید نیست که روح آیه در پیکارهاى منطقى و فاصله هاى معنوى نیز حاکم باشد، به این معنى که مسلمانان به هنگام پرداختن به مبارزه منطقى و تبلیغاتى با دشمنان، اول باید به سراغ کسانى بروند که خطرشان براى جامعه اسلامى بیشتر و نزدیکتر است، مثلا در عصر ما که خطر الحاد و مادّیگرى همه جوامع را تهدید مى کند، باید مبارزه با آن را مقدم بر مبارزه با مذاهب باطله قرار داد، نه این که آنها فراموش شوند، بلکه باید لبه تیز حمله متوجه گروه خطرناکتر گردد، یا مثلا مبارزه با استعمار فکرى و سیاسى و اقتصادى باید در درجه اول قرار گیرد.

دومین دستورى که در زمینه جهاد، در این آیه مى خوانیم، دستور شدت عمل است، آیه مى گوید: «دشمنان باید در شما یک نوع خشونت احساس کنند» (وَلْیَجِدُوا فیکُمْ غِلْظَةً).

بنابراین تنها، وجود قدرت کافى نیست، بلکه باید در برابر دشمن نمایش قدرت داد.

و در پایان آیه به مسلمانان با این عبارت نوید پیروزى مى دهد که: «بدانید خدا با پرهیزکاران است» (وَاعْلَمُوا اَنَّ اللهَ مَعَ الْـمُـتَّقینَ).

این تعبیر ممکن است علاوه بر آنچه گفته شد، اشاره به این معنى نیز باشد که توسل به خشونت و شدت عمل باید توأم با تقوا باشد، و هیچ گاه از حدود انسانى تجاوز نکند.