در تعقیب بحثهایى که در آیات گذشته پیرامون مسأله «توحید» و «رسالت پیامبران» آمد، قرآن در اینجا با ذکر گوشه اى از مباحث «معاد»، این بحثها را تکمیل مى کند.

نخست مى گوید: «و آنها مؤکداً سوگند یاد کردند که خداوند کسانى را که مى میرند هرگز مبعوث نمى کند»، و به زندگى جدید باز نمى گرداند (وَاَقْسَمُوا بِاللهِ جَهْدَ اَیْمانِهِمْ لا یَبْعَثُ اللهُ مَنْ یَمُوتُ).

این انکار بى دلیل، آن هم انکارى توأم با قسمهاى مؤکّد، نشانه اى از نادانى آنها و بى خبریشان بود، لذا قرآن در پاسخ آنها چنین مى گوید: «این وعده قطعى خداوند است (که همه مردگان را به حیات جدید باز مى گرداند تا نتیجه اعمالشان را ببینند) ولى غالب مردم نمى دانند» و بر اثر ناآگاهى دست به انکار مى زنند (بَلى وَعْدًا عَلَیْهِ حَقًّا وَلکِنَّ اَکْثَرَ النّاسِ لا یَعْلَمُونَ).

(آیه 39) سپس به بیان یکى از هدفهاى معاد، و بعد از آن به ذکر قدرت خدا بر این کار، مى پردازد، تا نشان دهد اگر سرچشمه انکار آنها تصور بى هدف بودن معاد است این اشتباه بزرگى است.

نخست مى گوید: خداوند مردگان را مبعوث مى کند: «تا براى همگان روشن سازد آنچه را که در آن اختلاف داشتند» (لِیُبَیِّنَ لَهُمُ الَّذى یَخْتَلِفُونَ فیهِ).

«و تا کسانى که این واقعیت را انکار مى کردند بدانند دروغ مى گفتند» (وَلِیَعْلَمَ الَّذینَ کَفَرُوا اَنَّهُمْ کانُوا کاذِبینَ).

بنابراین، بازگشت به وحدت و پایان گرفتن اختلافات عقیدتى یکى از اهداف معاد را تشکیل مى دهد که در آیه فوق به آن اشاره شده است.

(آیه 40) در این آیه به بیان این حقیقت مى پردازد که اگر آنها بازگشت انسان را به زندگى جدید محال مى شمرند باید بدانند که قدرت خداوند برتر و بالاتر از اینهاست، «هنگامى که ما چیزى را اراده کنیم فقط به آن مى گوییم موجود باش ! آن نیز بلافاصله موجود مى شود» (اِنَّما قَوْلُنا لِشَىْء اِذا اَرَدْناهُ اَنْ نَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ).

با چنین قدرت کامله اى که تنها فرمان موجود باش، براى وجود هر چیز کافى است: دیگر چه جاى شک و تردید در قدرت خدا بر بازگشت مردگان به زندگى باقى مى ماند؟

تعبیر به «کُنْ» (موجود باش) نیز از ضیق بیان و عدم گنجایش الفاظ است، والا حتى نیاز به جمله «کن» نیست، اراده خدا همان و تحقق یافتن همان.